Ignacy Chrzanowski (ur. 5 lutego 1866 w Stoku, gmina Ulan-Majorat, lubelskie, zm. 19 stycznia 1940 w Sachsenhausen), polski historyk literatury, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był synem Bolesława i Heleny z Dmochowskich; dalekie kuzynostwo łączyło go z Joachimem Lelewelem i Henrykiem Sienkiewiczem. Uczęszczał do V gimnazjum w Warszawie (1876-1883), następnie studiował filologię, filozofię i historię na Uniwersytecie Warszawskim (1883-1888) i Wrocławskim (1890-1891); uzupełniał studia w Berlinie i Paryżu (1891-1894). Od 1894 pracował jako nauczyciel historii literatury, historii Polski i języka polskiego w szkołach prywatnych w Warszawie; publikował i redagował m.in. "Przegląd Pedagogiczny", "Ateneum", "Pamiętnik Literacki".
Polacy i Patrioci, milczeliście cały weekend i jestem zmartwiony tym brakiem pamięci, a pani Zalewska pamiętała:

PAMIĘCI ROMANA DMOWSKIEGO

09.08.1864 urodził się Roman Dmowski.
Duszy polskiej Budziciel
Idei narodowej Twórca i Bojownik nieugięty,
nieustraszony
Pokoleń Wychowawca i Przewodnik
Polski Narodowej Syn ukochany

(...) W pamięci osób, które go bliżej znały, pozostał Dmowski postacią o niezwykłym uroku intelektualnym i towarzyskim: czarował dowcipem, imponował wszechstronną, choć niesystematyczną wiedzą, pamięcią, znajomością świata i języków. Serdeczny, gościnny, z natury wesoły i niefrasobliwy, lubił odkąd poznał Anglię, komfort, którego zresztą po utracie Chludowa (w ręce zakonników, 1934) nie miał już gdzie zażywać. Wśród pracy i walki wyładowywał gwałtowną energię; wówczas porywał, łamał przeszkody, parł konsekwentnie i niewstrzymanie do celu. Zmienne powiewy opinii lekceważył. Dla swoich mniej wyrozumiały, niż dla obcych, słuchał odmiennych zdań, ale nie znosił, gdy go publicznie dezawuowano lub dyskredytowano, toteż nieraz zrażał sobie umysły krytyczne, o aspiracjach samodzielnych. Mówca sugestywny, silny, raczej klubowy niż wiecowy, umiał organizować wyznawców tej samej idei, nie bardzo zaś umiał się posługiwać ludźmi inaczej myślącymi. Polskę kochał wyłączną całopalną miłością, a im lepiej widział jej słabe strony, tym goręcej życzył jej siły i wielkości.
W polityce daleki od oportunizmu, bezwzględny, zresztą bardziej brutalny na pokaz, niż w rzeczywistości, choć nie gustował w humanitarnych doktrynach i frazesach, praktykował jednak etykę chrześcijańską, albo dokładniej: katolicką. Gwałt uczył gwałtem odciskać, ale sam go nie wszczynał, a w Polsce odrodzonej przestrzegał zasad i opozycji legalnej. Kłamać, oszukiwać, a zwłaszcza intrygować nie umiał – w tym słabszy od wielu swych przeciwników. Jeżeli karcił kogo za grzechy przeciw Polsce lub za złe obyczaje polityczne, to tylko ostrym słowem lub piórem.
Władał zaś piórem świetnie, jak mało kto z pisarzy politycznych po Mochnackim. Jego styl staranny, klasycznie prosty, męski, nigdy nie błyskotliwy ani kapryśny wyrażał myśli dojrzałe, niejednokrotnie drgające ciepłym uczuciem, ale trzymane w karbach logiki; tchnął ów styl siłą przekonania, służył sprawie publicznej a nie sławie osobistej, toteż przenikał do mózgów i sumień. Kulturę literacką miał Dmowski szerszą niż filozoficzną, przestawał też chętnie z wybitnymi pisarzami: Sienkiewiczem, Kasprowiczem, Reymontem, Weyssenhofem: nie zbliżył się ani z radykalizującym Żeromskim ani z Wyspiańskim, na którego „Wyzwolenie” przecież oddziałał swymi „Myślami" niewątpliwie. Z cudzoziemców odwiedzał we Francji Maurrasa i Bainvilie’a, gościł w Chludowie Chestertona, przyjaźnił się z Zofią Casanova-Lutosławską. Corradiniego, (który go zaliczał do niewielu polityków” jasnowidzących”, rozumiejąc przez to niezwykły jego dar przewidywania przyszłości) w Rzymie (1926) gorąco namawiał do podjęcia akcji nacjonalistycznej na całym świecie.
Ocenili go obcy za życia zgodniej, niż Polacy, że przytoczymy choćby zdania Anglika Dillona, Czecha Benesza, Rosjanina Witego, Niemców Reckego i Rotha. Po śmierci oddali mu w prasie hołd przedstawiciele wszystkich kierunków. Pewnym jest to, że nie tylko rozpalił w całej Polsce ogniska patriotyzmu, ale stworzył ideologię narodową; że zorganizował politykę, która zaprowadziła Polskę w Wersalu do stołu zwycięzców (…)

Ignacy Chrzanowski, Władysław Konopczyński „Życiorys Romana Dmowskiego”

W roku 1922 kupił Dmowski w Chludowie pałac wraz z ogrodem i dwudziestu morgami ziemi. W Chludowie odbywają się ważne narady polityczne Tu powstaje plan założenia Obozu Wielkiej Polski.
W Chludowie Prezes nie tylko odpoczywa na łonie przyrody, ale i pracuje dużo, pisząc swoje dzieła, artykuły, prace programowe. W 1934 roku sytuacja finansowa zmusza go do sprzedaży Chludowa. Kupili je Ojcowie Misjonarze Słowa Bożego, którzy tu urządzili internat dla kleryków. Przy akcie kupna nabywcy zobowiązali się odprawiać rok rocznie w dzień św. Romana, 9 sierpnia, nabożeństwo za ustępującego im miejsca właściciela Chludowa.
I tak pozostało:
Zatem zgodnie z tradycją w dniu 16 sierpnia 2008 r. (najbliższa sobota) u Ojców Misjonarzy Werbistów w Chludowie odbędą się uroczystości upamiętniające postać Romana Dmowskiego (początek o godz. 10:00).
Msza święta rozpocznie się o godzinie 11:00

Mieczysława Zalewska
Wiem, że ochotnicy zginęli w II wojnie światowej, a może i pierwszej, ale potrzebujemy osób do opracowania następujących haseł i biogramów . Są one wg nas dość podstawowe i powinny znaleźć się na stronie Endecja.pl. Sami wszystkiego nie jesteśmy w stanie ich zrobić, więc prosimy o pomoc.
Wynagrodzenia nie przewidujemy:P
Gotowe opracowania można słać na redakcja@endecja.pl
Jak ktoś potrzebuje kontaktu to gg 2066672

Hasła i biogramy (gdyby do nich dołączono zdjęcie to byłoby super :D ), których potrzebujemy:
Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne
Związek Ludowo-Narodowy
Stronnictwo Narodowe
Związek Młodych Narodowców
Obóz Narodowo-Radykalny
Myśl Narodowa
Kurier Poznański
Dziennik Wileński
Narodowa Organizacja Wojskowa
Narodowe Siły Zbrojne
Narodowe Zjednoczenie Wojskowe
Ruch Młodych
Sekcja Młodych Stronnictwa Narodowego
Młodzież Wielkiej Polski
Ruch Narodowo-Radykalny Falanga
ONR-ABC
Rzymskie pozdrowienie (tylko odnośnie Polski)
Słowo Pomorskie
Wszechpolak
Grupa "Szańca"
Konfederacja Narodu
Pogotowie Patriotów Polskich
Linia Dmowskiego



Zygmunt Berezowski
Stanisław Stroński
Marian Seyda
Joachim Bartoszewicz
Władysław Folkierski
Kazimierz Kobylański
Aleksander Zwierzyński
Antoni Dargas
Bolesław Koskowski
Marian Józef Januszajtis-Żegota
Władysław Seyda
Józef Englich
Antoni Stychel
Edward Muszalski
Jerzy Kurcjusz
Jan Jodzewicz
Roman Slaski
Józef Piotr Psarski
Jan Emanuel Rozwadowski
Władysław Mieczkowski
Ks. Kazimierz Lutosławski
Jan Przanowski
Józef Świeżyński
Stanisław Haller
Józef Dowbor-Muśnicki
Eligiusz Niewiadomski
Wojciech Korfanty
Irena Pannenkowa
Ignacy Jan Paderewski
Ernest Adam
Leopold Bieńkowski
Józef Biliński
Ludwik Jaxa-Bykowski
Stanisław Celichowski
Stanisław Kostka Anastazy Chełchowski
Bernard Chrzanowski
Aleksander Dębski
Zygmunt Fedorowicz
Tadeusz Gluziński
Jerzy Hagmajer
Klaudiusz Hrabyk
Władysław Jabłonowski
Wiktor Jaroński
Stanisław Wincenty Antoni Kasznica
Edward Marcin Kemnitz
Kazimierz Kobylański
Adam Kocur
Wacław Komarnicki
Zenon Komender
Wincenty Lutosławski
Włodzimierz Marszewski
Andrzej Meissner
August Michałowski
Adam Mirecki
Jan Morawiec
Adam Mrozowski
Władysław Pacholczyk
Michał Gwalbert Pawlikowski
Jan Gwalbert Pawlikowski
Szymon Kazimierz Poradowski
Marian Emil Rojek
Stefan Rowiński
Stanisław Rymar
Karol Rzepecki
Zygmunt Seyda
Kirył Sosnowski
Józef Stemler
Władysław Gizbert-Studnicki
Stefan Jan Joachim Surzycki
Wojciech Trąmpczyński
Włodzimierz Wyganowski
Ksawery Faustyn Ignacy Zakrzewski
Wojciech Zaleski
Jan Zdzitowiecki
Ja, jako młody, chłonący wiedzę o myśli narodowej, Polak postanowiłem wziąć się za czytanie
Po przeczytaniu "Myśli Nowoczesnego Polaka" R. Dmowskiego (którą wygrałem kiedyś na konkursie o endecji ) oraz "Naród Kościół Państwo", chcę się wziąć za coś konkretniejszego. A mianowicie zamówiłem w internetowej księgarni Bastion kilka tytułów, które myślę, że na początek będą dobre:


"Nacjonalizm chrześcijański" B. Grott (Podstawa)
"Talmud. Co zawiera i czego naucza" ks. Józef Kruszyński (Ciekawi mnie ta sprawa, dlatego założyłem ostatnio taki temat )
"Antysemityzm, Antyjudaizm, Antygoizm" ks. Józef Kruszyński (Jak wyżej)
"Ponura prawda o Piłsudskim" H. Pająk (Zaciekawił mnie ten temat, bo często prowadzę polemiki Dmowski-Piłsudski ze znajomymi Może się przydać w rzeczowej argumentacji)
"Gospodarka narodowa" A. Doboszyński (Chcę w końcu pojąć ten cały korporacjonizm )
"Zagadnienie rządu" R. Dmowski (Podstawa)
"Życiorys Romana Dmowskiego" Ignacy Chrzanowski, Władysław Konopczyński (Chcę bliżej poznać Jego życie)
"Nasz patriotyzm" R. Dmowski (Podstawa)
"Separatyzm żydów i jego źródła" R. Dmowski (Ciekawa tematyka)
"Kościół jako polityczny wychowawca narodów" F. Koneczny (Ciekawi mnie tematyka Kościoła w dziejach narodów)
"Apologetyczny katechizm katolicki" ks. Wiesław Gadowski (Chcę bardziej poznać swoją wiarę)

Jednak Pani Iwona z księgarni powiadomiła mnie, że chwilowo niedostępny jest "Nacjonalizm Chrześcijański" Grotta i zaproponowała mi ten sam tytuł, tyle że J. Giertycha. Podziękowałem I zamówiłem 2 broszury Doboszyńskiego:
"Regimen commixtum"
"W pół drogi"

Co sądzicie o takiej kombinacji na początek?

Po przeczytaniu tych lektur chcę zakupić jeszcze kilka innych (najbardziej ciekawią mnie tematy poruszane w książkach H. Pająka) oczywiście jeśli będę miał pieniążki!


I owszem. Do dzisiaj są tacy, którzy z łezką w oku wspominają osiągnięcia sowieckiego Imperium. I tacy, którzy przekonują, że inkwizycja była instytucją wyjątkowo humanitarną, ba na wskroś nowoczesną i użyteczną dla porządku społecznego.

Podobnie i w Polsce mimo wielu nieszczęść, które tej krainie przyniosła służalczość wobec Rzymu i konserwowanie najgorszych cech szlachty przez jezuitów, których głównym celem było, aby Polska pozostała katolicka.

O tym ładnie Ignacy Chrzanowski pisał:

http://www.literatura.hg.pl/litpol17.htm



To ja może inny fragment z Chrzanowskiego o JEZUICIE - SKARDZE.

Ten protestancki a la' świadków jehowy propagandystyczny tekścik nie pokazuje GDZIE są CYTATY a gdzie KOMETARZE autora strony. Bo wyraźnie widać że nie wszystko to dokładny cytat z książki.

A teraz co Chrzenowski pisał o JEZUICIE:

"Jedną z najznamienitszych cech literatury naszej wieku złotego jest mądry i szlachetny duch obywatelski, który bije z pism i Modrzewskiego, i Górnickiego, i Kochanowskiego, i Klonowicza. Wszyscy, sami kochając Polskę, chcą wpoić jej miłość w serca współbraci, ukazują im drogę do służby ojczyźnie, piętnują prywatę, uczą, upominają, karcą, proszą, zaklinają, grożą. Nie pomagało nic: za panowania Zygmunta III wzrastała prywata, szerzyła się samowola, krzewiła się niezgoda, wzmacniała anarchia, wtedy to ukazał się w Polsce człowiek gorącego serca i bystrego rozumu, wielki patriota i znakomity pisarz, który postanowił raz jeszcze zakląć naród do poprawy i miłości - w imię Boga. Człowiekiem tym był największy kaznodzieja polski Piotr Skarga (...), jezuita, autor nieśmiertelnych Kazań sejmowych."

Cytat własnie z Historii literatury niepodległej Polski - rozdział poświęcony skardze.

Co do stanu szkolnictwa w szkołach jezuickich to po prostu zwykła i niskich lotów PROPAGANDA PROTESTANCKA. Tak się też stało, że pięknie się wpisuje w ateistyczną propagandę PRL o ciemnocie ludzi religijnych i ich szkolnictwa. Oczywiście szkoła arian w Rakowie jest the best...

Jezuickie szkolnictwo W CHWILI POWSTANIA i KONTREFORMACJI było na bardzo dobrym poziomie - upadek szkolnictwa to dopiero czasy po zwycięstwie kontreformacji. Jako piersi zaczeli organizować systematyczne kształcenie nauczycieli. http://encyklopedia.pwn.pl/32322_1.html

I znowu: Nie mozna porównywać szkolnictwa Jezuickiego z OBECNYM ale z ÓWCZESNYM szkolnictwem.

Nie wspominam z utęsknieniem za Swowietami bo wielce sobie cenię INDYWIDUALNĄ WOLNOŚĆ. Nie potępiam też w czambuł inkwizycję boe wielu tak robiących najcześciej opiera się na NIERZETELNYCH, PROPAGANDYSTYCZNYCH i ANTYKATOLICKICH tekstach.

I na koniec jeszcze jeden link do pokazania jak bardzo szkoły jezuickie były "ciemniackie"
Zastanów się dlaczego TAK WIELE DZECI PROTESTANTÓW TAM SIĘ UCZYŁO????
Czyżby protestantom zalezało na wykształceniu swoich dzieci na ciemniaków? a moze poziom tych szkół był właśnie wysoki?
http://media.wp.pl/kat,38202,wid,8108256,wiadomosc.html?ticaid=11913
(polecam szczególnie fragment Mit pierwszy: ciemni i skostniali )


Zdrówko
Mało kto wie, że jeden z najwybitniejszych badaczy dziejów literatury polskiej, Ignacy Chrzanowski, to przyjaciel Romana Dmowskiego i narodowiec z przekonań. Do dziś studenci filologii polskiej korzystają z jego opracowań. Tego nam dziś brakuje: pisarzy, krytyków literackich, działaczy kulturalnych. Lewica ma monolo w kulturze. Dlatego apeluję: wymieniajmy się informacjami o wartościowej literaturze pięknej. Ona działa skuteczniej niż niejeden traktat polityczny.



Tutaj się mylisz.

Pierwszym poważnym szokiem dla I Rzeczypospolitej były rozbiory - "Oj głupie były nasze głowy, głupie - ale nie zbrodnicze".

W XIX wieku zaczeto zajmowac sie analiza przyczyn upadku Polski (najpirew oczywiscie ta potworna idea :Polska mesjaszem narodów") a pozniej praca organiczna - i zaczęła kwitnąć historiografia polska. Mieliśmy takze wspaniałych historyków, znawców literatury i kultury polskiej i słowianskiej którzy podjeli sie tytanicznej pracy analizy przyczyn upadku polski.

Jednym z nich był najlepszy historyk polski XIX wieku Michał Bobrzynski, którego syntetyczne Dzieje Kultury Polskiej były wielokrotnie wznawiane - m.in w 1944 roku ukazało się wydanie w TelAvivie - dla żołnierzy Andersa.

Ksiązka ta podaje przyczyny upadku Polski, ale oczywiscie nie moge tutaj ich podać, ponieważ moderacja zaraz to wytnie jako insynuacje.

Podobnie pisali w XX wieku Aleksander Bruckner w Dziejach kultury polskiej czy Ignacy Chrzanowski W Dzielach literatury polskiej etc.

Ale od czasów Brucknera i Chrzanowskiego - czyli od 1939 roku - nie mamy poważniejszych uczonych kontynuujących ten kierunek. Pojawili się po 1945 roku - ale niestety, stalinizm, komuna etc.

Warto więc sięgać po opracowania Bobrzynskiego, Brucknera czy
nawet momentami komunizującego Janusza Tazbira.