Już sama historia Normandii jest pouczająca. Zaczyna się od lenna, które niejaki Rolf / Rollo dostał "w nagrodę" za spustoszenie Paryża jako lenno. Nie był to jednak zbyt posłuszny lennik bo ciągle rozszerzał obszar swojego panowania na niekorzyść seniora. Jeszcze w przed zdobyciem Anglii zaczyna się inna ekspansja: południowe Włochy. W 1071 zostaje ugruntowane Hrabstwo Sycylii, od 1130 już jako Królestwo. Pewnie tu przy okazji podłapali wspomnianą Dżerbę. Ale i na tym nie koniec. Bohemud, syn normańskiego księcia w południowej Italii, bierze udział w pierwszej krucjacie i staje się w 1098 r. Księciem Antiochii.

Nie moge sie zgodzic z tym zniewiescieniem

trodno o bardziej zniewiescialy narod antyku niz Grecy a stawali doskonale i podbili caly znany swiat ;>

Koniec klasycznych najzdów wikingów to właśnie X wiek. Później to już leberko przy tym co było wcześniej.
Zależy jeszcze co rozumiesz pod określeniem "klasycznych" Archaniele, ale ogólnie z tego co ja czytałem to jako granicę najazdów stawia się XI wiek.
Normanowie romańscy

Nie tylko Dżerba. Także krzyżowskie Księstwo Antiochii można podpisać pod linię Normanów romańskich. Podobnie jak Normandię, Królestwo Sycylii i w pewnym sensie Anglię

Po osiedleniu się w Normandii dawni wikingowie zmieszali się z miejscową ludnością. Przejęli nie tylko język, ale i kulturę, system zarządzania itp. nie zapominając jednak o swoich skandynawskich korzeniach. Wytworzyła się odrębna kultura, której nie można stawiać na równej linii z Normanami skandynawskimi.

Dla porównania: chociaż Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego i Zakon Najświętszej Maryi Panny Narodu Niemieckiego sąsiadowały przez jakiś czas z sobą, i miały nawet ten sam język, różnice między oboma formami państwa, organizacją i mentalnością były widoczne dla laika, a sięgały głęboko.

Podobnie jest z Normandią (Oraz państwami wywodzącymi się z Normandii). Chociaż jej mieszkańcy zwali się Normanami mieli nie tylko inny język niż ich skandynawscy kuzyni, ale i ich podboje miały inny charakter. Dotychczas osadnictwo Wikingów nie było zbyt trwałe, jeśli trafiało na tereny już zaludnione. Islandia i Grenlandia to pustkowia. Wprawdzie zdobywali czasowo władzę nad innymi państwami, niejaki Knut Wielki był królem Anglii, Szkocji, Danii i Norwegii. Ale to małe imperium nordyckie rozpada się z jego śmiercią.

Rok 1066 jesst przełomowy. Ostatnia inwazja ze strony Skandynawii zostaje odparta, a trzy tygodnie później inwazja ze strony Normandii odnosi sukces pod Hastings. Ale nie na tym koniec. Ważniejsze jeszcze są zmiany, jakie Wilhelm Bastard, teraz Zdobywca zaprowadza w podbitym kraju. Wystarczają one do utrwalenia władzy normańskiej na stulecia (nigdzie nie znalazłem daty, kiedy możemy mówić o końcu panowania Normanów w Anglii). Przez ten właśnie okres do języka angielskiego wchodzi na stałe masa francuszcyzmów. Wymowny jest też fakt, że według ekspertów władza Wilhelma i jego następców przyczyniła się do usunięcia wpływów skandynawskich z Anglii (anglosaskich zresztą też).

Już sama historia Normandii jest pouczająca. Zaczyna się od lenna, które niejaki Rolf / Rollo dostał "w nagrodę" za spustoszenie Paryża jako lenno. Nie był to jednak zbyt posłuszny lennik bo ciągle rozszerzał obszar swojego panowania na niekorzyść seniora. Jeszcze w przed zdobyciem Anglii zaczyna się inna ekspansja: południowe Włochy. W 1071 zostaje ugruntowane Hrabstwo Sycylii, od 1130 już jako Królestwo. Pewnie tu przy okazji podłapali wspomnianą Dżerbę. Ale i na tym nie koniec. Bohemud, syn normańskiego księcia w południowej Italii, bierze udział w pierwszej krucjacie i staje się w 1098 r. Księciem Antiochii.

Przełom XII i XIII wieku jest dla Normanów Romańskich krytyczny. W 1194 władzę w Królestwie Sycylii przejmuje dynastia Hohenstaufów, męska linia normańska wymarła. W 1204 Francja opanowuje Narmandię i odrywa ją od Anglii. Wreszcie w 1268 Księstwo Antiochi zostaje starte w pył w konflikcie Mongolsko Mameluckim. Mimo to, poza Antiochią może, wpływ Normanów Romańskich okazuje się wcale trwały. O trwałych zmianach w Anglii już wspominałem, są na ten temat wagony książek. Sama Normandia zachowuje pewną odrębność aż do Rewolucji. Królestwo Sycylii też znosi koleje losu lepiej niż rozparcelowane państewka Włoch północnych. Ciągłość można potwierdzić aż do powstania Królestwa Obojga Sycylii, a to zniknie dopiero w wyniku zjednoczenia Włoch (które notabene stąd wyszło).



Dlatego proszę, jeszcze raz kolejny prośba. Nie wrzucajcie wszystkich Normanów do jednego wora. Według mnie powinno się używać tej nazwy tylko dla Normanów Romańskich, bo dla Skandynawskich mamy moc innych określeń (Wikingowie chociażby, pomylic nie sposób). Nie, żebym postulował zmianę tytułu topicu, chociaż z drugiej strony...

Tak a propos tematu, to w okresie średniowiecza w Europie właściwej istniały trzy państwa o cechach absolutystycznych: Bizancjum, państwo Normanów Sycylijskich, oraz państwo Zakonu Krzyżackiego, na wykładach z historii powszechnej na 1 roku, jeden doktorów tłumaczył, że właśnie wzorcem organizacyjnym w dużym stopniu dla Krzyżaków było Królestwo Sycylii, poprzez późniejszych niemieckich władców sycylijskich ...
Tak, do tego Herman von Salza, doradca i powiernik cesarza Fryderyka II - twórcy Królestwa Sycylijskiego, został potem czwartym wielkim mistrzem Krzyżaków. Znał więc z bezpośrednich kontaktów stosunki panujące w tym królestwie.

Apropos królestwa Scylii to zostało ono w końcu także stworzone przez Normanów i za ich panowania przeżywało chwile świetności.

Z innej beczki: nie wiem na ile byłaby słuszna teza, że przyczyny wojowniczości wikingów i ich skuteczności można dopatrywać się w ich niższym poziomie cywilizacyjnym. Co Koledzy na to? W końcu nie raz tak bywało w tamtych czasach, zniewieścienie męskiej części społeczeństwa drogą do zguby
Tak a propos tematu, to w okresie średniowiecza w Europie właściwej istniały trzy państwa o cechach absolutystycznych: Bizancjum, państwo Normanów Sycylijskich, oraz państwo Zakonu Krzyżackiego, na wykładach z historii powszechnej na 1 roku, jeden doktorów tłumaczył, że właśnie wzorcem organizacyjnym w dużym stopniu dla Krzyżaków było Królestwo Sycylii, poprzez późniejszych niemieckich władców sycylijskich ...
Sword of Rome jest grą GMT z serii gier stosujących karty do zarządzania rozgrywką. Tutaj karty zdarzeń i ruch w systemie point-to-point pozwala, aż czterem graczom oddać klimat tamtych czasów, krwawych walk w Italii i na Sycylii w IV i III wieku przed narodzeniem Chrystusa.

Mapa przedstawia teren dzisiejszych Włoch i kawałek Tunisy, dawnej Kartaginy. Jedna tury gry to około 13 lat czasu rzeczywistego.

W grze można kierować technologicznie zaawansowanymi, ale podzielonymi Grekami. Mają oni świetnych dowódców, ale każdy z nich chciałby mieć własne królestwo i ich lojalność kosztuje. Są wojowniczy Galowie, którzy potrafią wystawić duże armie i najeżdzać sąsiadów niemal bez przerwy. Nie posiadają oni miast i tym trudniej ich osłabiać.
Etruskowie mogą przekupywać wrogie armie, dodatkowo wspierani są przez górskich sojuszników Samnitów, którzy mogą się doskonale bronić w swych górskich twierdzach. Na koniec Rzymianamie, którzy mogą budowac nowe kolonie i dzięki temu powoływać coraz to większe armie.

Dzięki unikalnemu zastosowaniu wydarzeń-kart można wcielić się w role innych współzawodnikow - takich jak galijskie plemiona zaalpejskie czy morska potęga Kartaginy i napuscić je na pozostałych graczy. W grze występują tacy dowódcy jak rzymski wódz Camillus, syrakuzańscy tyranii od Dionysiusa do Agatoclesa (którzy odważyli sie zaatakowac Kartagine) czy Pyrrus z król z Epiru, który próbował uratować zachodnich Greków przed rzymską dominacją.

Sword of Rome zawiera zasady i wydarzenia dotyczące lojalności miast, rzymskich kolonii, najazdów barbarzyńców, indyjskich słoni, rzymskiej i macedońskiej taktyki walk piechoty i wiele innych. Gra obejmuje 100 lat klasycznej historii na 156 kartach. Specjalne zdolności każdej z potęg, karty wydarzeń, czterech graczy i niuanse dyplomatyczne dają nieograniczoną możliwość kombinacji. Jednak zasady pomimo tego nie są trudne, a przyjazne dla graczy.

Opis gry, zdjęcia, wrażenia można znaleźć tutaj:
http://www.boardgamegeek.com/game/7480

Osobiście grałem dwie większe partie , w pierwszej wygrał chytry Grek, którzy skorzystał na 'bójkach' Rzymsko-Etrusko-Galijskich i sobie spokojnie zajmował południe Włoch. W drugiej Rzym został pokonany przez połączone siły Galijsko-Etrusko-Samnickie...
Sprawdziłem w podręczniku Zientary, by sam sobie odświeżyc - Fryderyk II był królem Sycylii, a państwo nazywało się Królestwo Sycylii albo Królestwo Sycylijskie - tak przynajmniej jest u Zientary i o tyle pobłądziłem. To było na pewno odrębne państwo, bardzo nowoczesne jak na owe czasy, przypominające monarchie absolutne, ze scentralizowaną administracją, urzędnikami w pełni zależnymi od króla i w pełni wobec niego dyspozycyjnymi, feudalne instytucje istniały, ale zostały sprowadzone do roli drugorzędnej. Państwo dysponowało armią najemną, po części wchodziły w jej skład oddziały muzułmańskie (choc Fryderyk II był chrześcijańskim władcą, cesarzem rzymskim), istniały stałe podatki pośrednie i bezpośrednie, liczne cła i monopole dostarczające bardzo dużych dochodów i przygniatające mieszkańców królestwa swoim ciężarem.

Królestwo Obojga Sycylii tak jak napisałeś na początku powstało na Kongresie Wiedeńskim z połączenia Królestwa Sycylii i Królestwa Neapolu. W 1861 weszło w skład zjednoczonych Włoch. Królestwa Obojga Sardynii nie kojarzę, nie było takiego tworu na przestrzeni dziejów zdaje się.

Dekret o władzach miejskich w królestwie Sycylii

Art. I. Legalną władzą każdego miasta jest 18-osobowa rada miejska, ze swoim przewodniczącym na czele.

Art. II. Rada wybierana jest na 2 lata przez mieszkanców miasta mogących wykazac odpowiedni dochód w poprzednim roku. Wysokość owego dochodu ustala Generalny Intendent Finansów.

Art. III. Rzemieślnicy, którzy nie wykazują własnego dochodu moga oddelegować 2 przedstawicieli swego stanu do rady miejskiej

Art. IV. Przewodniczacym rady miasta moze zostać jedynie osoba o nieposzlakowanej reputacji. Przewodniczący rady nie otrzymuje dochodu z racji pelnienia swojej funkcji.


No i wybrałem ród de Bourbon na czele z Ludwikiem XIV. Moje plany nieznacznie odbiegają od historycznych realiów. Tak jak Wehr skombinował sojusz na D14 z Habsburgami (wbrew historycznym podziałom) tak jak wolałbym nie być sam w Europie Zachodniej z Bawarią, arcybiskupstwem i zwolennikami Filipa V w Hiszpanii. Nauczony tym doświadczeniem chciałbym oprzeć się na utworzeniu jakiejś więzi dyplomatycznej między krajami takimi jak Portugalia (handlowe stosunki) czy Anglia (kosztem sprawy jakobickiej którą można zawsze wywlec). W tej materii nie zamierzam być imperialistą i historycznie (rokowania ws. podziału Habsburszczyzny zavetowali Habsburgowie, Francuzi byli za) uzyskać jakiś przyzwoity kawałek morgi ziemi dla sprawy Filipa (ziemiami włoskimi w zasadzie się nie interesuje).

Jednak wojna o sukcesje jeszcze nie wybuchła; Józef Ferdynand Wittelsbach żyje a Francuzom obiecano Królestwo Neapolu, Królestwo Sycylii i Księstwo Mediolanu. imho narazie wystarczy. Na drugim miejscu preferencji umieszczam ekspansje kolonialną. Interesuje mnie ekspansja w rejonie dzisiejszej Luizjany i Senegalu. Generalnie nie patrzę na daleką Azje i Giorgia a chciałbym się skupić na penetracji Ameryki i Afryki. Trzeba też myśleć o przeciwdziałaniu potencjalnemu kryzysowi gospodarczego. Dla wielkiej Francji potrzebne jest zaplecze gospodarcze, tego będę szukał w kraju i w koloniach. W kraju będzie trzeba utworzyć zaplecze stronnictwa królewskiego, które do upadku "neofeudałów francusskich" - Polisynodia dla Francji będzie rządami kliki arystokratycznej a takiej trzeba unikać poprzez ich rozbicie. Generalnie sądzę, że nieznacznie na korzyść będę odbiegał od historii (trwały sojusz ze Szwecją i Osmanami). Uważam także, że jeśli projekt ubarwienia życia dworskiego na D3 wejdzie w życie, gra Burbonami będzie niezwykle ciekawa.

Niewiele w swoich planach poświęciłem poprawie systemu finansowego Królestwa Francji. W danych wikipedystycznych wojenny deficyt osiągnął poziom 53.000.000 liwrów. Historia pokazała, że tradycyjne metody naprawy finansów poprzez psucie monet, uzgodnienia mniejszego procentu spłacanego długu i podwyższania podatków są z reguły niewystarczające. Na generalnego kontrolera finansów będę forsował osoby związane z takimi osobowościami jak Pierre le Pesant Sieur de Boisguilbert - czy innych osób związanych z ruchem fizjokrackim np. Sebastian Vaudan. Należy odrzucić powolutku kameralizm, merkantylizm i kolberyzm na rzecz fizjokratyzmu i polityki otwartych granic. Przede wszystkim wstrzymać prawo zakazujące eksport zboża wprowadzone pod wpływem merkantylizmu. Takie działania są niezgodne z rozwojem naturalnym; prowadzą do zmian cen zboża, a te do zmian w popycie i podaży na rynku wewnętrznym, co z kolei zaburza gospodarczą równowagę. Druga sprawa to oprzeć politykę ekonomiczną na tezie o pobudzającej roli wzrostu gospodarczego poprzez wzrost konsumpcji biedniejszych warstw ludności. Mój kandydat głosi też, że podatki obciążając siłę nabywczą mas ludu, zmniejszają jego konsumpcję i niszczą produkcję, przez co cierpi całe państwo.

Francuski dwór w Wersalu powinien stać się salonem mody, pudrku i etykiety a francuski językiem dyplomacji i arystokratów!

dupku (Bawaria) - :*
Coop (Szwecja) - :*
Skryba (Portugalia) - :*

Proszę o pytania.

(poza tym fajna ta lilijka)
Królestwo Hiszpanii, Portuglalii, Neapolu i Sycylii, etc. etc. uznaje warunki pokoju i zapowiada gwarantować jego przestrzegania. I nigdy nic nie podpisało.
Z powodu naruszenia nietykalności posłów królewskich Królestwo Hiszpanii, Portugalii, Sycylii i Neapolu, Nawarry, etc. etc. uznają, że Imperium Osmańskie, wypowiedziało im wojnę.



I. Królestwo Sycylii i Neapolu udziela Sabaudzkiej Kompanii Handlowej zgody na budowę faktorii w mieście Syrakuzy.

II. Sabaudzka Kompania Handlowa zobowiązuje się nie używać faktorii na szkodę Królestwa Sycylii i Neapolu.

III. W razie potrzeby, garnizon faktorii będzie aktywnie uczestniczył w obronie miasta.



Pierwszy układ porozumienia z Avellino

Artykuł I
Królestwo Neapolu zawiązuje z Księstwem Ferrary, Modeny i Reggio sojusz militarny i polityczny, który zakłada wyrzeczenie się wszelkiej maści nieporozumienia pomiędzy rodami i państwami podpisującymi układ oraz regulację stosunków dyplomatycznych.

Artykuł II
Przez sojusz militarny rozumiemy współpracę o charakterze sojuszu zaczepno-obronnym, którego celem jest zapewnienie państwom podpisującym układ bezpieczeństwo oraz nienaruszalność granic w chwili podpisania traktatu.

Artykuł III
Przez sojusz polityczny rozumiemy wzajemną współpracę polityczną o charakterze dyplomatycznym, gospodarczym a także handlowym między państwami spisującymi układ jak również współpracę na arenie międzynarodowej: pokojowe zażegnanie konfliktów, wyzbycie się wszelkich roszczeń a także wszelkich konfliktów – korelacje w różnych organizacjach i dyplomacji świeckiej.

Artykuł IV
Państwa traktat spisujące dodatkowo uznają nawzajem władców spisujących ten układ na tronach odpowiednich jak również uznają wszelkie następstwo tronu tychże władców, a także granice państw-sygnatariuszy w obecnym kształcie.
Drugi układ porozumienia z Avellino

Artykuł I
Królestwo Neapolu zawiązuje z Księstwem Sabaudii i Piemontu sojusz militarny i polityczny, który zakłada wyrzeczenie się wszelkiej maści nieporozumienia pomiędzy rodami i państwami podpisującymi układ oraz regulację stosunków dyplomatycznych.

Artykuł II
Przez sojusz militarny rozumiemy współpracę o charakterze sojuszu zaczepno-obronnym, którego celem jest zapewnienie państwom podpisującym układ bezpieczeństwo oraz nienaruszalność granic w chwili podpisania traktatu.

Artykuł III
Przez sojusz polityczny rozumiemy wzajemną współpracę polityczną o charakterze dyplomatycznym, gospodarczym a także handlowym między państwami spisującymi układ jak również współpracę na arenie międzynarodowej: pokojowe zażegnanie konfliktów, wyzbycie się wszelkich roszczeń a także wszelkich konfliktów – korelacje w różnych organizacjach i dyplomacji świeckiej.

Artykuł IV
Państwa traktat spisujące dodatkowo uznają nawzajem władców spisujących ten układ na tronach odpowiednich jak również uznają wszelkie następstwo tronu tychże władców, a także granice państw-sygnatariuszy w obecnym kształcie.
Trzeci układ porozumienia z Avellino

Artykuł I
Księstwo Sabaudii i Piemontu zawiązuje z Księstwem Ferrary, Modeny i Reggio sojusz militarny i polityczny, który zakłada wyrzeczenie się wszelkiej maści nieporozumienia pomiędzy rodami i państwami podpisującymi układ oraz regulację stosunków dyplomatycznych.

Artykuł II
Przez sojusz militarny rozumiemy współpracę o charakterze sojuszu zaczepno-obronnym, którego celem jest zapewnienie państwom podpisującym układ bezpieczeństwo oraz nienaruszalność granic w chwili podpisania traktatu.

Artykuł III
Przez sojusz polityczny rozumiemy wzajemną współpracę polityczną o charakterze dyplomatycznym, gospodarczym a także handlowym między państwami spisującymi układ jak również współpracę na arenie międzynarodowej: pokojowe zażegnanie konfliktów, wyzbycie się wszelkich roszczeń a także wszelkich konfliktów – korelacje w różnych organizacjach i dyplomacji świeckiej.

Artykuł IV
Państwa traktat spisujące dodatkowo uznają nawzajem władców spisujących ten układ na tronach odpowiednich jak również uznają wszelkie następstwo tronu tychże władców, a także granice państw-sygnatariuszy w obecnym kształcie.

Aneks:
Gwarantem tych postanowień jest Filip IV Habsburg, z bożej łaski król całej Hiszpanii i Iberii, Kastylii, Leonu, Aragonii, Portugalii, Sycylii i Neapolu, Jerozolimy, Węgier, Dalmacji, Chorwacji, Nawarry, Grenady, Toledo, Walencji, Galicji, Majorki, Sewilli, Kordowy, Korsyki, Murcji, Jaén, Algeciras, Gibraltaru, Wysp Kanaryjskich, Indii oraz innych wysp i ziem na zachodnim brzegu Atlantyku, hrabia Barcelony, pan Biskajów i Moliny, książę Burgundii, Mediolanu, Aten i Neopatrii, hrabia Rosellón i Cerdaña, margrabia Oristano i Goceano, arcyksiążę Austrii, książę Brabancji, Styrii, Karyntii i Limburga, hrabia Habsburga, Flandrii, Tyrolu, Franche-Comte, pan Azji i Afryki

Podsumowanie:
Układy wchodzą w życie z chwilą podpisania przez zobowiązanych władców.

Porozumienie z Casinalbo


***

W imię Pana amen.

Aby przewlekłość doczesności nie uczyniła stanu prawdy niezrozumiałym lub zwietrzałym, skoro kruchą jest pamięć ludzi, wypada aby czyny które dokonują się w czasie, były umocnione tak poparciem pisma, jak i świadków.

***

My, Alfonso III d'Este, Signore di Modena, Reggio e Ferrara.

Oraz, my, Filip IV Habsburg, z bożej łaski król Kastylii, Aragonii, Leónu, Sycylii, Neapolu, Jerozolimy, Nawarry, Grenady, Toledo, Walencji, Galicji, Majorki, Sewilli, Sardynii, Kordoby, Korsyki, Murcji, Jaén, Algeciras, Gibraltaru, Wysp Kanaryjskich etc.



Obustronnie zobowiązujemy się:

- Współpracę oraz wzajemną przyjaźń rozwijać i pielęgnować.

- Nie prowadzić przeciwko sobie działań niegodziwych, łotrowskich i niegodnych chrześcijańskiego monarchy.

- Niechże powyższe dwa artykuły stulecia całe przetrwają.



Dodatkowo:

* Z korzyścią dla naszych poddanych więzy gospodarcze zaciskać będziemy, przysięgamy nadmiernymi cłami przyjaciela nie gnębić, oraz udostępnić stronie drugiej wolną parcelę o wymiarach stosownych do potrzeb na placówkę handlową która majątek nasz będzie pomnażać. Hiszpańska faktoria w mieście Reggio powstanie, natomiast włoska na hiszpańskiej ziemi w stolicy Aragonii, Barcelona zostanie wzniesiona.

* My, Filip IV składamy wyrazy szacunku dla swego sojusznika i przyjaciela, wyrażamy przy tym wdzięczność za okazaną wcześniej pomoc. Dlatego właśnie suma 44 tys. talarów w złocie (44 pkt.) do Księcia Modeny, w ciągu najbliższych dwóch lat i w dwóch częściach przesłana będzie.

* My, Alfonso III d'Este, składamy wyrazy głębokiego szacunku dla swego potężnego przyjaciela i sojusznika, wyrażamy też wdzięczność za przekazany nam dar. Będziemy wykorzystać go w słusznej i zbożnej sprawie, nigdy nie będziemy nastawać na Królestwo Hiszpanii, ani na Kościół nasz powszechny.


***

Słowa spisano w Casinalbo, mieście opodal Modeny.

Podpisano:

Pokój w Grenoble
AD. 1630



My, przedstawiciele zwaśnionych ze soba dotąd królestw chrześcijańskich, chcąc zaprzestac dalszemu przelewowi krwi, postanawiamy, iż:


1. Między stronami zaangażowanymi w konflikt
-Królestwem Francji i Nawarry
-Królestwem Hiszpanii, Portugalii, Neapolu, Sycylii i inne domeny rządzone przez potomków Filipa II Habsburga
-Księstwem Lotaryngii
zarządza się zaprzestanie działań wojennych. Wszystkie strony konfliktu zobowiązują się wycofać swe siły z terytoriów dotychczasowego przeciwnika.

2. Wszystkie strony uznają za wiążąca postanowienia wszystkich części tego traktatu i wzajemnie gwarantują sobie wypełnianie ich postanowień.

3. Pokój ten obowiązywać będzie po wsze czasy

4. Gwarantem wieczystości tego traktatu oraz wszystkich jego postanowień jest Król Angielski

5. Król Ludwik XIII zrzeka sie tytułu króla Nawarry, pretensji do tego tytułu w imieniu swoim oraz potomków.

6. W związku z powyższym, tereny królestwa Nawarry, należące dotąd do króla Ludwika XIII, wraz z miastami: Bayonne, Tarbes, Pau, Labourd

7. Królestwo Francji uznaje Henryka Habsburga za jedynego i prawowitego ksiecia Mantui i Montferratu

8. Królestwo Hiszpanii uznaje Ludwika XIII za jedynego i prawowitego króla Francji

9. Królestwo Francji uznaje Emanuela Filiberta jedynym i prawowitym ksieciem Sabaudii

10. Królestwo Francji uznaje Filipa IV za jedynego i prawowitego króla Neapolu

11. Królestwo Francji przyrzeka nie uznawac uzurpatorów ziem należących do Filipa IV i Izabeli, a także ich potomków

12. Królestwo Francji zobowiązuje się nie wspomagać ani wojskiem, ani finansowo wrogów królestwa Hiszpanii oraz nie ingerować w żaden sposób w sprawy wewnętrzne domen domu Austriackiego.

13. Królestwo Hiszpanii zobowiązuje sie nie ingerować w żaden sposób w sprawy wewnętrzne ani nie wspierać wojskiem lub finansowo wrogów królestwa Francji.

14. Królestwo Francji, pomimo wojny z Cesarstwem, zobowiązuje sie nie naruszac granic żadnej z domen domu Austriackiego

15. Królestwo Francji gwarantuje nienaruszalność granicy Hiszpańsko-Francuskiej i zobowiązuje się zbrojnie nie dopuszczac do przekraczania jaj przez strony będące w stanie wojny z królestwem Hiszpanii.

16. Dodatkowo, królestwo Francji zobowiązuje się zrzec na rzecz królestwa Portugalii swych posiadłosci w Indonezji, zwanych La Cévenole, jak zaznaczono na dołączonej mapce

Pokój w Bajonnie
ad 1629

My, przedstawiciele zmęczonych pożoga wojenną władców i narodów Hiszpanii, Niderlandów, Portugalii, Francji, Nawarry, i innych wymienionych dalej w protokole pierwszym, chcąc zakończyć rozlew krwi chrześcijańskiej, postanawiamy iż:

PROTOKÓŁ ZASADNICZY

1. Między stronami zaangażowanymi w konflikt
-Królestwem Francji i Nawarry
-Królestwem Hiszpanii, Portugalii, Neapolu, Sycylii i inne domeny rządzone przez członków domu Austriackiego poza arcyksięstwem Austrii
-Cesarstwem Rzymskiem Narodu Niemieckiego
zarządza się zaprzestanie działań wojennych.

2. Wszystkie strony uznają za wiążąca postanowienia wszystkich części tego traktatu i wzajemnie gwarantują sobie wypełnianie ich postanowień.

3. Pokój ten obowiązywać będzie po wsze czasy

PROTOKÓŁ Z SAINT-JEAN-DE-LUTZ (Koneksje terytorialne i polityczne)

1. Królestwo Francji zrzeka się na rzecz Niderlanów oraz królestwa Hiszpanii terytoriów wyszczególnionych na podanej mapie:


tj. królestwa Nawarry, rejonu Calais i rejonu Amiens

2. Król Francji zrzeka się pretensji do ww. ziem oraz tytułu króla Nawarry

3, Królestwo Francji uznaje Henryka Habsburga za ksiecia Mantui i Montferratu

4. Królestwo Francji uznaje Filipa IV za króla Neapolu

5. Królestwo Hiszpanii uznaje Ludwika XIII za króla Francji

6. Królestwo Francji gwaratuje swobodną komunikację miedzy hrabstwami Burgundii i Charolais, za wyjątkiem przemarszy armii, które wymagaja zgody króla Ludwika XIII.
PROTOKÓŁ Z CIBOURE (sprawy pretensji rodowych i terytorialnych)

1. Arcyksięzna Izabela Habsburg zrzeka się wszelkich pretensji do tronu Francuskiego

2. Ludwik XIII zrzeka się wszyskich pretensji do ziem arcyksiężnej Izabeli i króla Filipa IV

3, Ludwik XIII przyrzeka nie uznawac uzurpatorów ziem należących do Filipa IV i Izabeli, a także ich potomków
PROTOKÓŁ Z METZ (Stosunki Francja-Cesarstwo)

1. Królestwo Francji, zobowiązuje się do przestrzegania ścisłej zachodniej granicy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego tj. do uhonorowania tych ziem za jedynie podległe cesarzowi, w wypadku wszelakich działań wojennych. Stosowny przemarsz wymagać będzie szczegółowego pozwolenia cesarza.

2. Obie strony wyrzekają się nawzajem wszelkich prób ingerencji w sprawy wewnętrzne i zobowiązują do przestrzegania tej zasady

3, Traktat i wszystkie jego podpunkty dotyczą wszystkich domen Burbonów, obecnych i przyszłych, nie tylko Kr. Francji takoż, wszystkich domen Rzeszy Niemieckiej


Taką oto propozycję dostałęm.. Co myślicie?

Ustawa Regencyjna

AD. 1624




My, król całej Hiszpanii, Portugalii, Sycylii, itd. Felipe IV, chcąc zabezpieczyć królestwo przed anarchią gdyby w wyniku gwałtownej smierci przyszlo nam zejść z tego świata, wydajemy ten oto akt.

Art. 1 Gdybyśmy zeszli z tego swiata pred pozostawieniem potomka, władca nowym winien byc ogłoszony brat nasz czcigodny, Karol Habsburg.

Art. 2 A pomagać mu ma przez rok lub dwa rada regencyjna w składzie kardynała Ferdynanda Habsburga i hrabiego Leganes

Art. 3 Lecz gdybyśmy zeszli z padołu łez tego zostawiwszy potomka, władze na czas jego niepłnoletności przejmie regent w osobie kardynała Ferdynanda, który w sprawach włoskich uwzględniał bedzie rady wicekróla Sycylii.



FILIPPO
Rey de toda Espana, de Castilla y de Leon, de Aragon, de Portugal, de las dos Sicilias, de Navarra, de Jerusalem, de Hungria, de Dalmacia, de Croacia, de Granada, de Valencia, de Toledo, de Galicia, de Mallorca, de Sevilla, de Cerdeña, de Cordoba, de Corcega, de Murcia, de Jaen, de los Algarves, de Algeciras, de Gibraltar, de las islas Canarias, de las Indias orientales y occidentales, de las Islas y Tierra Firme del Mar Oceano, Archiduque de Austria, Duque de Borgoña, de Brabante, Milan, Atenas y Neopatria, Conde de Habsburgo, de Flandes, de Tirol, de Barcelona, de Rosellon y de Cerdaña, Marques de Oristan y Conde de Gociano, Señor de Vizcaya y de Molina.

1. Saksonia (Saxe-Hildburghausen), halerz 1788, stan III 12,50 $

2. Prawdopodobnie Królestwo Sycylii, jakiś miedziak Karola III Hiszpańskiego

3. ??? poddaję się bez walki.
Królestwo Sycylii
1.
Król Sycylii
Wilhelm II Dobry
ur. 1154 r.
syn Wilhelma I Złego, króla Sycylii 1154-1166, i Małgorzaty, córki Garcii VI, króla Nawarry.
Od lutego 1177 ożeniony z Joanną, córką Henryka II Plantageneta, króla Anglii

Objął tron w wieku 12 lat, po śmierci Wilhelma I Złego. Do 1171 znajdował się pod regencją matki, Małgorzaty z Nawarry, której przydano do pomocy kanclerza i arcybiskupa Palermo Stefana z Perche (kuzyna Małgorzaty) oraz wicekanclerza Matteo d’Ajello.
Prowadził ożywioną politykę zagraniczną.
1174 – zawarł traktat z Genuą
1174 – próba zdobycia Egiptu, nieudana z powodu wykrycia i stracenia spiskowców egipskich przez Saladyna
1175 – odnowił traktat z Wenecją (wcześniejszy traktat z 1154 roku wygasł po 20 latach)
W sojuszu z Ligą Lombardzka prowadził wojnę przeciw Fryderykowi Barbarossie. Wojska Sycylii zostały pobite przez Niemców pod Carsoli (14.03.1176)
1177 – pokój z Barbarossą, zakończony traktatami w Wenecji. Zgoda Wilhelma na przyszły ślub Konstancji (ciotki Wilhelma) z synem Barbarossy Henrykiem

2.
Terytorialnie w okresie 1170-1180 Królestwo Sycylii nie podlega zmianom.
Obejmuje Sycylię z Maltą oraz południowe Włochy. Sąsiaduje z Hrabstwem Ankony i Państwem Kościelnym

CDN