Topola, wś i folw., pow. odolanowski, dawniej kaliski, na wsch.-płn, od Odolanowa i na płd.-zach. od Ostrowa, par. w Ostrowie, dawniej w Wysocku, szkoły w miejscu, poczta i st. dr. żel. w Przygodzicach o 4 kim. i nieco dalej w Ostrowie, W r. 1338 Stanisława i Wisenega z Brzezia (pod Pleszewem) dały bratance swej Felicyi, żonie Mikołaja z Topoli, swą część ojcowską na Brzeziu w posagu, obciążając ją 50 grzyw., z zastrzeżeniem wykupu. Król Kazimierz w r. 1341 przebywając w Wiślicy, potwierdził tę czynność (Kod. Wielkp., n. 1203; Piekosiński, Kod. Małop,, str, 254—5, szuka Brzezia i Topoli w pow. stopnickim). W r 1453 i 1520 dzielono się Topolę, r. 1462 zastawiono młyn, a w r. 1463 rozgraniczono T, od Przygodzic (Akta kaliskie). Topola, którą w r. 1468 król Kazimierz pozwolił wykupić Stefanowi Świętopełce z Zawady, miecznikowi pozn. .(Rykaczewski, In went., 302, między czynnościami wojew. kaliskiego), zdaje się być Topolą Królewską z pod Łęczycy, Po r. 1520 rozpadła się T, kaliska na 2 części, większą i mniejszą; obie należały między r. 1579 i 1620 do Leszczyńskich z Leszna
[SGKP]

a) Topola Wielka, wś nad Baryczą, bliżej Odolanowa, tworzy z młynem Popłonkiem okrąg, mający 45 dm., 346 mk. kat, i 449 ha (241 roli, 161 łąk). W r. 1579 było 7 łan. os. i 3 zagr., a w r. 1620 jeden
łan km. i 2 młyny. W pobliżu na bagnach starożytny nasyp,
[SGKP]

b) Topola Mała, wś i folw., bliżej Ostrowa. Wś ma 98 dm,, 653 mk. (601 kat., 53 prot.) i 358 ha (348 roli, 89 łąk). Folw. ma 7 dm., 124 mk. (104 kat., 20 prot.); wchodzi w skład hrabstwa przygodzieckiego. Topola Mała posiada urząd stanu cywiln, W r. 1579 było tu 7Vi łan*, 4 zagr. i 4 rzemieśl., a w r, 1620 było 4% *m- kraS 1 zafr- i młyn. W r. 1578 przystąpiono do działów Tarchał i Małej Topoli.
[SGKP]
Wstawiając tutaj tę archiwalną wiedzę
chcę zwrócić uwagę zainteresowanym że w tak odległych czasach
pojawia się W o ł o d k o

WIADOMOŚCI
TYCZĄCE SIĘ PRZEMYSŁU I SZTUKI
w DAWNEJ POLSCE.

K a z i ni i e r z W i e l k i
dał silną podnietę rolnictwu, przez co postawił kraj nasz na dość wysokim stopniu zamożności: a gdy z zawiązujących się z narodami obcymi stosunków mnożył się dowóz rzeczy zbytkowych , zapobiegał Kazimierz skutkom szkodliwej przewagi towarów zagranicznych nad krajowemi, zaszczepiając w narodzie przemysł i zaprowadzając kunszta. Monarcha ten obudził w narodzie ducha Âťracowitości i przemysłu, nadavał miastom przywileje, urządzał cechy, zaprowadzał jarmarki i składy, wspierał wzrost górnictwa, zasłaniał od napadów nieprzyjaciół, zachęcał żydów szczególniej do rzemiosł, jednak ci chwytali się lekkich i korzystnych rzemiosł, jak: kuśnierstwa, krawiectwa, pasamonnikostwa itd. do ciężkich robót się nie brali; (za Kazimierza W. bowiem było w Polsce do 10,000 rzemieślników żydowskich), otworzył wstęp do kraju cudzoziemcom, spowodował zaprowadzenie sukiennic w Wielko-Polsce, a tkactwa płóciennego w Krakowskiem i Sandomirskiem. W ogóle ze wszystkich czynów Kazimierza Wielkiego widać dążność niezachwianą do dźwignienia przemysłu w kraju przez połączenie doli ludu wiejskiego z dolą miast, od czego w rzeczy samej zawisła materialna pomyślność krajówa. bo też handel i przemysł są jedyną dźwignią miast.

Trzy wieki od r. 1332 do 1632 stanowią najświetniejszą kartę w dziejach polskiego przemysłu. Kazimierz Wielki kładzie podstawy, na których następnie rozwija się przemysł polski. Król ten wielce się przyczynił do rozwoju murarstwa^ kamieniarstwa, ciesielstwa, ślusarstwa i innych rzemiosł budowlanych; nie cierpiał on budowli drewnianych, które łatwo spaleniu ulegają, więc kazał murować. O nim to historycy powiadają, że zastawszy Polskę drewnianą, zostawił ją murowaną.
Panowanie Jagiellonów przydłużyło epokę świetno- ści i rozkrzewienia przemysłu zaszczepionego przez Kazimierza
I6
Wielkiego. Za Jag-iellonów daje się widzieć wzrost i rozkrzewienie handlu i przemysłu w Polsce. Rejestra skarbowe Jagiełły z r. I088 do 1417 wydane przez Aleksandra In*. Przezdzieckiego, przechowały nam nazwiska niektórych ówczesnych rękodzielników, n. p mincarze: Giec? Monald, Piotr Borka w r. 1395; piekarze: Dasz, Michał Niemirowicz, Miszko djak, Kiszka, Droliobisz z Kaszyną, dwaj Swatkowie, Wolodko, Bałaban, Maszko, Stanisowicz, Maszko djak, Straskowicz, Trampa, Żmudzin, Cliotek, Zeryło, Szestrys, Huba, Szetyło, Ryczek, Zedwid; haftarze: Klemens, co robił proporce, jakiś Jan i Jaśko; krawcy: Henryk, Pietrasz, Mikołaj krawiec z Lanckorony i Stanisław krawiec królowej Jadwigi; rękawiczniki: Rusin i Wacław rękawicznik królewski; tapicer: Przed woj ; szeioc króln : Russek; 7-^5ac?/ krółewscy: Kypera, Opanasz; łaziebnik: Miłvołaj z Żarnowca; ju-szkarzek Y6]e\xsQy: Z1)rożek, Arnold, Bartosz, Konrad puszkarz księcia Witolda, Swimunt Litwin; imszkarze zwykli: Iwan z Witebska, Bor^^s Litwin, Rusin z Chełmna, Chodel\. s^yn
Derzniaka, Apkuła, Algimund, Samko; łucznicy królewscy: Scibor, Bogusławski Jaśko, Jacuszicz, Ivula, Joszyc, Starczyn
Mikołaj; płatnerze : Kuncz krakowski) , Piotr (królewski), Jakusz, Mikołaj Zimnowadzki, Puszcz we Lwowie, ICunej Rusin; noźownik królewski: Wacław; stelmach królewski: Mikołaj ; szklarz królewski: Mikołaj ; kapelusznik: Paweł Wierzynek; stolarz: Szotland w Krakowie; cieśle: Krupa, Piotr Rygwa, budował w r. 1393 tamę na Wiśle w ^ Ubnicy, Szelnig- z Kalisza, Wojsław z Dzietrzychowic budował w r. 1393 kram w Ubnicy, Wojtek; kowale: Wojciech Albert w Nowem Mieście, Jakusz, Paduch, Maciej, Jakub; i mirarze: Hineza A v Krakowie majster i z Krakowa: Jan, Marcin, Stanisław i Jakusz; studniarz: Jan Glinarzowicz robił w r. 1393 studnię w Wiślicy; kopie wyrabiali: Jarand z Polski, Mikołaj Zdański, Mikołaj Ptaszkowski , Paszko, Surmacz ziemianin wielkopolski; postrzygacz sukna: Frantz w Krakowie; kotlarz: Janusz; młynarze w Krakowie: Gerlach i I^ieniasz; bednarz: Jakub; malarz: Władyka Rusin; farbiarz: Czech
na Kleparzu; złotnicy: Hanusz Heussar, Andrzej Arnold, Hamisz Sax, Claus, Kunczel, Haniisz Ilkuss, Roiła, ]\rarcin Czech Miiiisterberg-, Pacliinellos, Synaj, Jan Swinda.

- http://www.archive.org/stream/wiadomo1b ... c_djvu.txt
NAKŁADEM Dra MIKOŁAJA KAŃSKJEGO
b. adwokata w Krakowie.
1888.

Nie wszystko potrafiłam odczytać, ale ktoś mógłby się o to pkusić
Katedra Łacińska p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny od lat 40 XIV w. stanowi ośrodek życia duchowego lwowskich katolików obrządku rzymskiego. Pierwotny drewniany kościół p.w. Swiętej Trójcy spłonął w 1350 r. Dzisiejszą budowlę wznoszono przez wiele dziesięcioleci. W latach 1360-1405 kościół budowali Mikołaj Niczko, Piotr Sztecher, Marcin Ganseke; w 1405-1493 - Ambroży Rabisz, Joachim Grom, Hans Blecher. W 1415 r. kościół stał się katedralnym. W 1493-1760 w Katedrze zbudowano wiele kaplic, ołtarzy i nagrobków. Pożar Lwowa 1527 r. wyrządził świątyni ogromne szkody. Katedra była wielokrotnie przebudowana, w 1760-1778 abp. W.H. Sierakowski podjął gruntowną przebudowę pod kierunkiem arch. P. Polejowskiego. Świątyni nadano barokowy charakter, całkowicie zmieniono wystrój wnętrza, zmniejszono liczbę kaplic i ołtarzy. Katedrę przebudowano także w 1892-1899 (arch. Michał Kowalczuk), przeprowadzono restauracje w 1905-1930 (arch. Tadeusz Obmiński) oraz na przełomie milenium. W dniu 1 kwietnia 1656 r. król Polski Jan Kazimierz złożył w Katedrze lwowskiej uroczyste śluby przed cudownym obrazem Matki Boskiej Łaskawej, ogłaszając NMP Królową Korony Polskiej. 25 czerwca 2001 r. lwowską katedrę odwiedził Ojciec Swięty Jan Pawel II.
Kościół p.w. św. Jana Chrzciciela
ul.Rwańska 6 w Radomiu
Niedziela 3 lutego 2008 r.
godz. 14.00

Celebransem będzie ks kan. Stanisław Kula



Kościół famy św. Jana Chrzciciela ufundował król Kazimierz Wielki w l. 1360-70. W XV-XVII w. dobudowano kaplice. Był on kilkakrotnie przebudowywany, ostatecznie w stylu neogotyckim w l. 1908-09, według projektu arch. Józefa Dziekońskiego. Murowany, nietynkowany. Z pierwotnej świątyni pozostały: pn. ściana nawy głównej z kaplicą Różańcową (dawniej Warcabowska, 1481); dwuprzęsłowe prezbiterium ze sklepieniem sieciowym (zapewne XVI) oraz rokokowymi stallami (koniec XVIII), gotycką rzeźbą (koniec XIV) i XIX-wiecznymi epitafiami; późnogotycki portal do zakrystii z l. 1510-15 fundacji Mikołaj Szydłowieckiego, z żelaznymi drzwiami ozdobionymi kratą i herbami; wieża, pierwotnie czterokondygnacyjna (piąta nadbudowana w 1881-82), dołem czworoboczna, górą ośmioboczna; późnorenesansowa kaplica Kochanowskich (Pana Jezusa, pierwotnie św. Magdaleny) ufundowana przez chorążego kozienickiego Jana Kochanowskiego, z ołtarzem z pacz. XVII w., przeniesionym z głównej nawy, krucyfiksem rzeźbionym z 1885 r. przez Józefa Proszowskiego, późnogotycką chrzcielnicą z 2 poł. XV w. Na cmentarzu przykościelnym nagrobki oraz XVIII i XIX-wieczne epitafia.



Z portalu kurii radomskiej:

Po łacinie u fary

W Radomiu sprawowana będzie Msza święta w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego tzw. Msza trydencka. Liturgia odprawiana będzie w każdą pierwszą niedzielę miesiąca o godzinie 14.00 w kościele św. Jana Chrzciciela. Liturgii będzie przewodniczył ks. prałat Stanisław Kula, proboszcz parafii farnej w Radomiu. Kanclerz kurii diecezjalnej w Radomiu, ks. dr Sławomir Fundowicz przypomina, że ryt trydencki został dopuszczony do normalnego użytku przez Benedykta XVI. -Decyzją papieża tradycyjną Mszę w rycie trydenckim odprawić może każdy ksiądz bez konieczności uprzedniego starania się o zgodę biskupa - podkreślił ks. Fundowicz. Dodał, że możliwość odprawiania Mszy trydenckiej to efekt zainteresowania ze strony wiernych. - Takie pytania i prośby pojawiały się w naszej kurii. Dlatego biskup ordynariusz zdecydował o wprowadzeniu takiej formy odprawiania liturgii. Nie bez znaczenia jest również miejsce, gdzie odprawiana będzie msza święta. Jest to kościół farny, ważny obiekt historyczny Radomia, gdzie modlił się m.in. św. Kazimierz - powiedział ks. Fundowicz.
Msza trydencka sprawowana jest po łacinie. Poza tym tyłem do ludu, to znaczy, że wierni w czasie Mszy widzą tylko plecy celebransa, zwróconego twarzą do ołtarza, czyli - jak mówią zwolennicy liturgii trydenckiej" - wprost ku Bogu. Ponadto sama liturgia ma nieco inny przebieg, choć różnice w sumie nie są zbyt duże. Największą z nich był brak bezpośredniego dialogu kapłana z wiernymi. Wyręcza ich w tym ministrant. Na to, co się dzieje przy ołtarzu, reagują oni głównie na podstawie dzwonków ministranta. Klękają na podniesienie lub Komunię św.

radosław mizera/radio plus, dzisiaj 16:37
http://www.radom.opoka.org.pl/

PS.Admina: kolejny raz radomski korespondent KAI wykazuje sie niechlujstwem. Nie dość że "zamianował" ks. Kule prałatem to dodatkowo niektórymi fragmentami tego komentarza (bezstronnego) można się naprawdę ubawić…

Pierwsza pewna wiadomości o Czchowie pochodzi z początku XII stulecia. Znajdziemy ją w tzw. Kalendarzu Kapituły Krakowskiej (1208 rok). W dokumencie owym czytamy, iż biskup Wincenty Kadłubek (nomen omen jeden z pierwszych polskich dziejopisów) nadał kapitule dziesięciny z Czchowa. Inny polski kronikarz, kanonik krakowski Jan Długosz również wspomina o Czchowie. Więcej informacji o Czchowie przynosi dopiero wiek XIV. Pod data 1325 znajdziemy zapis o istnieniu parafii Czchów, a wcześniej około 1288 roku ten teren należał do klucza Tuchowskiego benedyktynów tynieckich. W 1355 roku król Kazimierz Wielki, na prośbę mieszkańców, nadał miastu w miejsce prawa średzkiego, bardziej nowoczesne, bardziej sprzyjające rozwojowi, prawo magdeburskie. A to jest dowodem na to, że prawa miejskie musiał otrzymać Czchów wcześniej. Jan Długosz pisze, że Kazimierz Wielki otoczył miasto murami i miał tu odwiedzać… swoje wybranki. Już wówczas Czchów sprawował pewną funkcję administracyjną. Był czołem opola czyli najniższej jednostki administracyjnej, a ten teren obejmował obszar od Gnojnika po Gromnik. Nie dziwi więc, że już w 1399 znaleźć można zapis o tym, że jest tutaj sąd powiatowy. W II połowie XIV wieku Czchów jest włością królewską. Bardzo dogodne położenie, przy drodze handlowej na Węgry, sprawiło, iż miasto stało się siedzibą królewskiej stacji celnej. Złoty okres w dziejach miasta przypada na II połowę XV i XI wiek. Miasto miało wtedy przytułek dla biednych, szpital, szkołę. W dobie reformacji miasto stało się jednym z ośrodków Arian. Pomór, najazdy szwedzkie, działalność Lisowczyków doprowadziły do upadku znaczenia miasta.
W 1867 roku Czchów stracił prawa miasta powiatowego i został włączony do powiatu brzeskiego, a prawa miejskie utracił Czchów po I wojnie światowej. Przed wybuchem wojny, w 1938 roku rozpoczęto budowę zapory wodnej i elektrowni na Dunajcu. Przed kilkoma laty miasto odzyskało prawa miejskie.
Liczne atrakcje

Czchów i okolice to raj dla turystów. Jednym z najbardziej obleganych miejsc jest baszta w Czchowie. Powstała, jako jedna z kilku budowli, której celem było „strzeżenie” szlaku handlowego na Węgry. Stał tutaj kiedyś średniowieczny zamek. Dzisiaj pozostała po nim tylko cylindryczna baszta. Przez wiele lat była niedostępna dla turystów. Przed kilkoma laty zapadła decyzja o jej renowacji. Na szczycie kamiennej baszty zlokalizowano punkt widokowy. W letnie, słoneczne, bezchmurne dni widać panoramę wschodniej części gminy, okolice gmin Zakliczyn i Gnojnik. Przypomnijmy, że czchowska baszta turystom udostępniana jest od 1 maja do 31 października. Na zamku w tak zwanym budynku strażnika czynna jest stała ekspozycja - jest wystawa archeologiczna dokumentująca dzieje osady i zamku. Są tu przedmioty znalezione podczas badań archeologicznych prowadzonych na wzgórzu. Można też podziwiać miniaturę zamku - makieta przedstawiająca zamek w czasach jego świetności. Godnym polecenia jest też zamek Tropsztyn, w Wytrzyszczce, to również późnośredniowieczna budowla. Z zamkiem związanych jest sporo legend, jedna z nich powiada, że to właśnie tutaj ukryty jest wielki „Skarb Inków”. – To będzie wydatkowy rok w historii, kulturze, promocji miasta i gminy – zapewnia Marek Chudoba, burmistrz Czchowa, a zarazem szef Komitetu Organizacyjnego Jubileuszu Czchowa.

Artykuł ze strony:
http://www.brzesko.com.pl...ac=0&Itemid=118
JAN II KARWACKI 1655 pogromca Szwedów

STANISŁAW SZCZOTKA; Chłopi obrońcami niepodległości polski w okresie Potopu, 1946 Wies. Karwacki na 8 strobach, w tym:
38: ‘...pobytu (króla Jana Kazimierza) w Żywcu należał także oficer JAN KARWACKI, wojownik spod beresteczka, podstarości czorsztyński (przyp.18). Prawdopodobnie wynikiem narad Jana Kazimierza”
45: : Karwacki....... oraz Drzewiecki. Wiadomosci o zajściach w Pilżnie, Bieczu i Krośnie, o klęsce Szwedów w Nowym Sączu docierały w te....”
51: Oddział dziekana żywieckiego, z którym podążał także Jan Karwacki, niszczył po drodze drobniejsze zastępy szwedzkie, nie przepuszczał jednak i polskim „lutrom”. Zwolennikom Karola Gustawa. Skarży się na to Wegier ..”

STANISŁAW SZCZOTKA (1946) Chłopi obrońcami niepodległości Polski w okresie potopu –str 48 ... Jan i Wojciech Karwaccy,i inni. Walki plebejów miejskich i chłopów poprzedziły konfederację tyszowicką z 29 grudnia 1655, wzywajaca cały naród pod broń do jednego wspólnego zadania. Powstanie... ...

ZBIGNIEW KUCHOWICZ; ZDZISŁAW SPIERALSKI (1956); W walce z najazdem ;szwedzkim 1655-1660;
Str. 42: ... „ (Król Jan Kazimierz) ...jednak ku pracowitym poddanym naszym, aby zbrojni w rusznice, kosy, siekiery, cepy zbierali się wokół oficera JANA KARWACKIEGO „ i z nim nieprzyjaciela gromili i znosili”. KARWACKI, który był podstaroscim czorsztyńskim i Mikołaj Wieczorek, burmistrz miasta Żywca, staneli więc na czele partyzantki żywieckiej, która niebawem przerzuciła się w rejon....”
Str. 43
... całe oddziały żołnierzy szwedzkich, którzy nie opuszczali teraz kwater inaczej jak wlicznej grupie. Płoneły tez dwory szwedzkich sojuszników. W tych pierwszych walkach ze Szwedami brały udział wyłącznie elementy plebejskie, mieszczanie, a przede wszystkim chłopstwo. Tylko wyjątkowo na czele oddziałów chłopskich i w ich szeregach walczyły .... szlachata ... KARWACKI...


str. 14 ?... DO LICZBY ZAUFANYCH DORADCÓW KRÓLA w czasie jego pobytu w Żywcu należał także oficer JAN KARWACKI, wojownik spod Beresteczka, podstarości czorsztyński.
Str. 20 .. którym Jan Kazimierz poruczył dzieło przygotowania powstania ludowego: dziekan Kaszkowic, oficer Karwacki, i Jan Torysiński, podstarości łodygowski.
Str. 26... wodził ks.Kaszkowic, oddział dziekana żywieckiego, z którym podążał także JAN KARWACKI, niszczył po drodze drobniejsze zastępy szwedzkie, nie przepuszczał jednak także i polskim...sojusznikom

WIESŁAW SAUTER (1981): Krzysztof Żegocki, pierwszy partyzant Rzeczpospolitej, 1618 – 1673
Str.62: ..... Janem Karwackim, podstaroscim czosrsztyńskim, wojakiem spod Beresteczka. Po tych rozmowach i pod wrażeniem sukcesu chłopskich partyzantów Żegockiego, król wydał – w dzień po nadaniu Żegockiemy Tylewic i Łysin, tj, 13 pażdziernika 1655 roku -
Str, 80
Dziekanem Kaszkowcem i oficerem królewskim Janem Karwackim na czele. Silny oddział prowadził, rozgramiajac po drodze załogi szwedzkie, Tomicki. Za nimi podązył również książe Czartoryski, starosta żywiecki. Torysiński..

JANUSZ SIKORSKI (1990) Polskie tradycje wojskowe; str. 327: „ Król chciał użyć hłopów żywieckich do odsieczy Jasnej Góry. W połowie grudnia (po 16) wysłał dla zorganizowania tych działań Żegockiego na czele 300 jazdy. Przybył on do Zywca 21 grudnia. Po 27 tego miesiaca zapewne w porozumieniu z Kosakowskim i Karwackim....

IH PAN ODRODZENIE I REFORMACJA W POLSCE; str 203; .. „ składają się z żólnierzy wojska kwarcianego, różnych żadnych łupu ludzi luźnych I chłopów. Na czele staje jednak szlachta I oficerowie wojsk regularnych. Możemy tu wymienić takie nazwiska Krzysztof Wąsowicz, Kazimierz Rożen, czy Jan Karwacki. Oddziały te zapędzają się nawet aż za Wisłe w okolice Pinczowa. Na czele jednego z nich staje….”

STEFAN INGLOT (!980) Historia chłopów polskich; KARWACKI JAN, szlachcic 443

ADAM KERSTEN (1975) Szwedzi pod Jasną Górą;
str. 270 ... liczył, a wieść z kilkuset ludzi czyniła tysiące. Jedni szli zks. Kaszkowicem, z Karwackim lub Torysińskim, a inni z paulinem, ojcem Marcelim Tomickim.


HENRYK SIENKIEWICZ „POTOP”; str 59: ... Manifestem do górali (3 X) mobilizuje ich do walki pod JANEM KARWACKIM i do kilku mniejszych zwycięstw.....
Akty izdavaemyye Vilenskoi u kommissiei u dili a razbora drevikv aktow Chełm 1896:
.. karwackim na sznurku karma ...
[size=18]1670 – Ojciec WOJCIECH KARWACKI[/size], franciszkanin :W ciągu trwającego niemal rok procesu, który rozpoczął się 8 czerwca 1629 zbierano dowody potwierdzajace odwieczność kultu Kingi... O przspieszenie beatyfikacji prosili w Rzymie królowie z dynastii Wazów, synod biskupów w Warszawie w 1634, a takze królowie Władysław IV i Jan Kazimierz..... nie odniosły skutku. Dopiero wsławiony pod Wiedniem...król Jan III Sobieski otrzymał od Stolicy Apostolskiej polecenie, aby przeprowadzic proces w sprawie kultu Kingi. Rozpoczął sie on 1 marca 1684 roku pod przewodnictwem wyznaczonego przez papieza delegata biskupa Miko?aja Oborskiego (Uwaga: rodzina spowinowacona z Karwackimi w Karwaczu). Nad przebiegiem czuwał nie należący do Trybuna?u beatyfikacjnego franciszkanin o. Walerian Gutowski, który był patronem i prokuratorem starosadeckich klarysek...... Po zakończeniu prac (w 1687 roku) Komisja mianowała swoim posłańcem FRANCISZKANINA OJCA WOJCIECHA KARWACKIEGO, KTÓRY UDAŁ SIĘ DO RZYMU ze zgromadzona dokumentacja, dołączajac do niej listy Króla Jana III Sobieskiego i polskiego Senatu, zawierajace prośby o szybkie dokonanie beatyfikacji... sta?o si? to ostatecznie 10 czerwca 1690 roku....
[quote:f2e07d158c="z Bielawy i Cygan...."]W czerwcu na Piotra i Paw?a w 1994 roku odby?a si? rekonsekracja Ko?cio?a Katolickiego w Cyganach, z udzia?em arcybiskupa Jaworskiego ze Lwowa, wielu ksi??y i wiernych rzymsko i grekokatolickich. Udzia? wzieli tak?e pielgrzymi z Polski. Wykonane zosta?e nagranie lipa, które rozpoczyna si? od wizyty w JEZIORZANACH na plebani u ks. proboszcza Skawi?skiego (powinowaty Karwackich), pochodz?cego z G. ?l?ska, rejonu Gliwic ( W Jeziorzanach prowadzi KATOLICKIE RADIO GLIWICE).

NARATOREM I OPERATOREM jest oko?o 75 letni JAN (kpt. z Wroc?awia ?) KARWACKI (wspomina o swoich córkach), W pielgrzymce bierze te? udzia? jego brat Franciszek Karwacki z Niemczy (ojciec Romana z Bielawy); siostra Maryjka Karwacka Tracz (oko?o 80 ki), szwagier Franciszek Tracz (84 lata) ich wnuczka Aleksandra (ok. 17 lat).

Narrator sfilmowa? ten pobyt, nie tylko uroczysto?ci ale tak?e odwiedziny miejsc rodowych, w szczególno?ci miejsca w CYGANACH. PIERWSZE UJECIE go?cina w dawnym domu Karwackich, zespó? budynków z dziedzi?cem a na nim pi?kna studnia. Jan okre?la go jako "ZDRÓJ KARWACKICH". Tytaj przy studni przedstawia si? JANEK KARWACKI... Kazek... Jest male?ki kosció? w Cyganach, przygotowwany do po?wi?cenia, w którym w lutym 1945 roku uratowa?o si? kilka polskich rodzin w trakcie rzezi UPA. Pomordowano wtedy 27 Polaków.

Na cmentarzu las krzy?y betonowych, lastrikowych, kamiennych, kiedys w 99,9 % by?y to krzyze drewniane.
Jan Karwacki wraz z siostr? Mariann? odnajduj? miejsca gdzie s? pochowani:
- ich dziadek Antoni Karwacki, zm. w 1935 roku,
- ?ona dziadka Tekla Karwacka, a nie Maria ??? która wystawi?a kapliczke ?
- brat dziadka Piotr Karwacki,
- druga babka Petronella Krzysków
- oraz brat Jana, Franciszka i Maryjki, tak?e Piotr Karwacki.


[i]JAN KARWACKI pochowany 1 kwietnia 1997 roku na cmentarzu parafisalnym "Ksi??e Ma?e" przy ul. Opolskiej we Wroc?awiu. Osob? JANA KARWACKIEGO kojarz? z narratorem pielgrzymki do Cygan w czerwcu 1994 roku. Wraz z bratem Franciszkiem osobnicy wyj?tkowej urody, czy po Ojcu ... (imi? jego ? kto wie ?) czy po matce (imi? jej ? kto wie ?). WSZYSCY ONI S? WNUKAMI ANTONIEGO KARWACKIEGO i TEKLI (czy MARII ?) KARWACKIEJ .... dzie?mi ?????[/i] BRAK IMION DZIECI TEKLI-MARII i ANTONIEGO KARWACKICH s? imiona wnuków JAN, FRANCISZEK, MIKO?AJ, PIOTR, MARYJKA"


..... Zwiedzili swoje pola, lasy, stawy - gdzie moczyli kiedy? konopie (o których Jan opowiada? córkom) - sady i pozosta?o?ci po zabudowaniach - w rejonie Soczówki, któr? w latach 30-tych zniszczy? po?ar zapruszony u Kijowsikego. JAN KARWACKI wspomina: tutaj zaczyna?a si? nasza posesja, nasze ogrody, budynki, dalej pola a? hen po sam las. Obok mieszka? Antoch, dalej WUJEK KARWACKI, BABCIA KARWACKA..

Jan Karwacki odtwarza z przesz?osci "Soczówke" gdzie mieszka? na przeciw studni. Po lewej obejscia Paskala, Hoja, Krzysków, Dolka. Po prawej Kotowscy, Szczukowski Tomasz, Król Wolny, KARWACCY... tam gdzie zielona brama. Przy tej ulicy by?y te? czworaki dworskie...tam w lutym 1945 ukryli Jana ?yczliwi ludzie, dzieki nim uratowa? zycie w pogromie UPA, gdy w Cyganach zabili 28 Polaków.

Wraz z Franciszkiem Traczem wspominali momenty rozstrzeliwa? przez hitlerowców. Franek Tracz cudem unikn?? rozstrzelania. W 1943 zosta? pojmany, pod p?otem zwiazano grup? 9 ludzi... Brat Franka Tracza dogada? si? z Niemcami, ?eby go uwolnili; odwi?zano go od D?umag, Franek si? uratowa? reszta 8.mioro w tym jedna kobieta zostali roztrzelani. Wspominali i tortury zadawane wi??niom przez Sowietów ("gipsowania") oraz tragiczne chwile "odwetu ukrai?skiego" . Starsza siostra Franka Tracza do dzis mieszka w Cyganach (Rudkach).

Oprócz rekonsekrowanego Ko?ciólka jest te? cerkiewka, która do Wojny s?u?y?? wszystkim chrzescijanom i rzymskim, grekokatlikom i prawos?awnym. ?yli w zgodzie.

Cygany okolone lasami d?bowymi, zw?aszcza skalskimi od strony Ska?y. Obiekty ko?ochozowe wydaj? si? by? odbudowanymi "podworskimi".

Maj?tkiem Cygany w?ada? KAZIMIERZ KARWACKI ("Krerej"), mieszka? na ko?cu ul. Sowiczówki. Sowieci zam?czyli ("gipsowali gard?a i nosy" go w wi?zieniu w Tarnopolu, ?on? z córkami zes?ali na Sybir. Córki ich szcz??liwie po wojnie powróci?y do Kraju .

[i]W 2003 roku zmar? k. Z?bkowic JAN KARWACKI z Cygan, kuzyn JANA, FRANCISZKA, MIKO?AJA, PIOTRA....czyim by? synem ???? [/i]
(informacja z zapisu ?cie?ki dzwi?kowej kasety)[/quote]
Hotel Zawiercie laureatem TOP TEN 2008




Laureaci TOP TEN 2008



Oto laureaci:



I kategoria – obiekty incentive – hotele: Akwawit - Leszno, Galindia - Iznota k. Mikołajek, Kanu Club - Nowy Zyzdrój, Kocierz - Targanice-Andrychów, Molo - Smardzewice, Ognisty Ptak - Ogonki-Wegorzewo, Osada Warmińska Anders- Gietrzwałd, Perła Południa – Rytro,

Promenada – Białobrzegi, Jawor – Solina



II kategoria – obiekty wellness – Spa – hotele: Afrodyta – Radziejowice, Bellis – Łeba, Belvedere – Zakopane, Dom Zdrojowy – Jastarnia, Holiday Inn Warszawa-Józefów, Piramida Tychy, Pod Tężniami - Ciechocinek, Szarotka – Duszniki Zdrój, Verde Montana – Kudowa Zdrój, Villa Hoff – Trzęsacz



III kategoria – obiekty na spotkania kameralne – hotele: Aureus City Hotel – Gdańsk, Bartan – Gdańsk-Sobieszewo, Bartis – Bartoszyce, Focus – Szczecin, Galeria na Kole – Warszawa, Mościcki – Spała, Osada Dworska Głęboczek, Parkowa – Warszawa, Pod Kruki – Kraków, Zawiercie – Zawiercie

IV kategoria – obiekty konferencyjne w zabytkach – hotele: Dom Zjazdów i Konferencji PAN – Jabłonna, Dwór Oliwski – Gdańsk, Król Kazimierz – Kazimierz Dolny, Malbork Osrodek Konferencyjny – Malbork, Noma Residence – Kobiór, Pałac Chojnata – Biała Rawska, Pałac Czarny Las – Woźniki, Pałac Mierzęcin – Mierzęcin, Pałac w Leźnie – Gdańsk, Pałac Wiejce – Wiejce



V kategoria – największe obiekty konferencyjne: Airport Hotel Okęcie – Warszawa, Hala Stulecia – Wrocław, Hilton – Warszawa, Kopalnia Soli – Wieliczka, MCC Mazurkas Conference Center – Ożarów Mazowiecki, Opera Nova – Bydgoszcz, Ossa – Ossa k. Rawy Mazowieckiej, Targi w Krakowie – Kraków, Warszawskie Centrum MT Polska – Warszawa,

Zamek Ryn – Ryn



VI kategoria – Firmy i programy eventowe: Aktiv Tour Reisen,”Berlin w tyglu przeszłości i światowej metropolii”, Branzo Agencja Artystyczna „Branzo Oscar Academy”, Bystra Vision „Love Bank”, Destino Mexico „Meksyk-Acapulco-Jukatan”, HighTech OutDoor Jet Events „Tajemnica 5 Eonów Manichejskich”, Joytrip „Poszukiwania Bursztynowej Komnaty”, More Than Explore „Ratowniczy Duch na Pilsku”, StayPoland „Enigma Warsaw”, Traperska Osada
Zanim będą kolejne "zielska" musisz Adminie przecierpieć odrobinę "kamieni". Jesteśmy w Sandomierzu. Na początek najpiękniejszy moim zdaniem kościół tego miasta - dominikańska świątynia pod wezwaniem św.Jakuba. Jak w wielu innych kościołach wielki wpływ na architekturę miał barok. W XVII wieku zdjęto z głównej nawy pułap modrzewiowy, obniżono mury, zamurowano romańskie okna zastępując je okrągłymi - jednym słowem przebudowano romański kościół zgodnie z ówczesną modą. Budowla miała jednak to szczęście,że w XIX wieku... uległa pożarowi, który zniszczył jej barokowe wnętrze i główny ołtarz a odbudowano ją na początku XX wieku dzięki staraniom miłośnika przeszłości i znawcy sztuki ks. Rokosznego w pierwotnej romańskiej wersji. Zrekonstruowano przy tym drewniany strop i pozostawiono w dużej mierze surowe ceglane ściany zgodne z regułą zakonną. Tym razem bez problemu napiszę o związkach Jury z Sandomierzem i z dominikanami. Wśród hipotetycznych przodków Pileckich jest Otto wojewoda sandomierski w latach 1284-85, jeden z przywódców buntu możnych przeciwko Leszkowi Czarnemu. Wojewodą sandomierskim był protoplasta Tęczyńskich Nawój z Morawicy. Otto z Pilczy był częstym gościem w tym grodzie będąc starostą i wojewodą sandomierskim. Po raz pierwszy pojawił się tu w 1349 kiedy to wysłany został do wymuszania danin i robocizn z podsandomierskich dóbr Złota dzierżawionych przez biskupa krakowskiego, Bodzantę. Biskup zagroził Ottonowi pozwem i klątwą a kiedy ten nie reagował zagroził klątwą samemu królowi . Gdy Kazimierz Wielki skonfiskował dobra biskupie niedaleko Muszyny, Bodzanta zagroził mu klątwą, a pisemne ostrzeżenie zaniósł królowi wikariusz krakowski Marcin Baryczka. Jan Długosz przekazał, że wspomniany wikariusz "Śmiało wszadłszy do króla, złożył mu osobiście pozew i biskupią przestrogę". Spotkanie to musiało mieć ostry charakter, gdyż król w przypływie gniewu wydał wyrok i słudzy królewscy w dzień św. Łucji (13.XII.1349) roku wrzucili księdza Baryczkę do Wisły dla pewności ponoć związanego w worku. Czyn ten wzburzył polskich biskupów, a jego echo dotarło do Rzymu. W efekcie król przegrał walkę z biskupem i w dowód pokory i zadośćuczynienia ufundował kilka kościołów, a wśród nich przepiękną kolegiatę N.M.P. w Sandomierzu. Długosz wymienia sześć kościołów wzniesionych dla odkupienia winy: w Sandomierzu, Stopnicy, Szydłowie, Kargowie, Zagości i Wiślicy. Częste musiały być kontakty Ottona z Pilczy jako starosty Rusi i właściciela Łańcuta z łańcuckimi dominikanami, którym na mocy bulli Grzegorza XI z 28 stycznia 1378 roku powierzono pełnienie funkcji misyjnych na Rusi.Kiedy pod koniec 1390 roku, już po śmierci Ottona, jego żona Jadwiga z Pilicy i Melsztyna wraz z córką Elżbietą wracają z Moraw ,na które zostały porwane jako dziękczynienie za szczęśliwe ocalenie nadała dominikanom w Łańcucie karczmę z rybnikiem w Markowej Woli. W roku 1403 Jadwiga z Pilicy i Melsztyna zapisała dla dominikanów znaczna sumę na budowę biblioteki klasztornej w Krakowie. Pileccy mieli w kościele Dominikanów w Krakowie swoją kaplicę. Być może jest to miejsce spoczynku Ottona z Pilczy. Od XVII wieku znajduje się na tym miejscu kaplica pod wezwaniem św. Róży Limańskiej wzniesiona w XVII wieku przez Lubomirskich. W tym samym krakowskim kościele pochowany jest późniejszy, XVII wieczny, właściciel Pilicy Jerzy Zbaraski.Wcześniej Jan z Pilczy herbu Topór, będąc kasztelanem radomskim,1 lutego 1329 występuje jako świadek na dokumencie króla Władysława Łokietka,który w Krakowie zapisał dominikanom 60 grzywien na polach w Płaszowie. W kościele św.Jakuba w Sandomierzu, przy środkowym filarze od prawej strony zupełnie odpowiednio dawnemu grobowcowi Adelajdy, znajduje się w wypukło-rzeźbie postać leżącego rycerza opartego na lewym łokciu, a w prawej ręce trzymającego młotek, przy boku jego miecz, a w nogach hełm. Napisu żadnego niema. Podług notatki zakonnika ma to być pomnik Rafała Granowskiego, starosty Sandomierskiego Hetmana i Marszałka Wielkiego Koronnego; robota w nim niezgrabna, pojedyncze części bez żadnego pomiędzy sobą stosunku. Rafał Granowski był podobno przodkiem późniejszego męża Elżbiety z Pilczy, Wincentego z Granowa. lle w tym prawdy trudno jednoznacznie powiedzieć bo sam pomnik traktowany jest zazwyczaj w opisach bezimiennie a ks. Wiśniewski w monografii dekanatu sandomierskiego i kilku innych historyków przypisują go dobrodziejowi klasztoru Andrzejowi Chotowskiemu .Według innej teorii jest to fragment renesansowego nagrobka Stanisława Lipnickiego, herbu Hołobog. Zainteresowanych szczegółowa historią świątyni odsyłam do wspaniałej strony pełnej szczegółowych informacji http://www.swietyjakub.republika.pl/index.html Pozostaje mi tylko dla zachęty dołączyć kilka ilustracji.
Santa, a wiesz co mnie się podoba w tych zamkach ? Lubie sobie właśnie połazić po takich ruinach czy też zdrowych okazałych egzemplarzach i czytająć wcześniej dzieje danego zamku myśleć o tym, kto tu był, kto mieszkał, jacy wielcy mężowie stawali w jego murach, myśleć i wyobrażać sobie jak były zdobywane, jak musieli biedni ludzie cierpieć itp. Widzieć i słyszeć oczami wyobraźni całe życie i dzieje danego zamku. Usiąść sobie gdzieś obok i wyobrażać sobie jak np jakis król na zamek przyjeżdzał, albo np. jak głosi legenda Kazimierz Wielki spotykał się z Esterka w Bochotnicy i inne takie legendy i opowieści....
Ojjj już mi się chce jakis kolejny zameczek najechać zbrojnie na moim rumaku
A w świętokrzyckim palujemy zobaczyc i kielce i chęciny no i oczywiście sam park, w Bodzentynie (jak dobrze wszystko wyjdzie ) przespać jedną nockę.
Dzieki santa

emh łaaaałłł ładnie masz tych zamków, ale to chyba nie tylko w Polsce podbijałaś te zameczki ???
ja mam taka mapę z zamkami i sobie zakreślam który już najechałem.
Kurcze mnie to najbardziej boli ten okres w dziejach naszych zamków , kiedy to sami tubylcy mieszkańcy okoliczni rozbierali je na materiały budowlane , wiele obiektów tak zostało zniszczonych bezpowrotnie. Teraz faktycznie ta świadomość jest troszkę inna.

a stronka oczywiście znana
Ulatał by się biedak do oporu bo wsi miał jakieś pół setki kilku miasteczek nie licząc a grafik służbowy był wypełniony do oporu. Urwać się jednak potrafił.Nie powiem,że na lewiznę bo sprawa jest delikatna. W roku 1354 roku Otto otrzymał zezwolenie papieskie na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Nie ma śladu w dokumentach, który potwierdziłby odbycie podróży, Nie ma też żadnych zapisów, które potwierdzały by obecność Ottona w kraju w ciągu kolejnych sześciu miesięcy. ... czyli jak chciał to umiał pokombinować

W tym samym czasie wybrali się do Ziemi Świętej Mikołaj Wierzynek, Paweł Brzeski i Herman Kramer. Cała wyprawa wydaje się historykom tajemnicza.Według ówczesnych plotek król Kazimierz szukał wówczas żony wśród Tatarów.Są też sugestie, że pielgrzymka była formą pokuty za udział Ottona w zabójstwie księdza Baryczki.


*1007-1013 - druga wojna polsko-niemiecka, tysiące wymordowanej niedawno ochrzczonej (966) ludności,
*1015-1018 - trzecia wojna polsko-niemiecka i pokój w Budziszynie,
*1038-1039 - książę czeski nasz "chrzestny " Brzetysław napada na Polskę. Zajmuje Śląsk a z Gniezna wywozi ciało św. Wojciecha i liczne skarby kościelne.
*1109-1110 - Najazd na Polskę cesarza Henryka V. Obrona Głogowa.
*1124-1128 - Wyprawy misyjne biskupa z Bambergu na Pomorze Zachodnie, chrystianizacja "ogniem i mieczem ",
*1157 - wyprawa cesarza Fryderyka Rudobrodego na Polskę.
*1241 - najazd Tatarów na Polskę, śmierć Henryka Pobożnego.
*1259 - drugi najazd Tatarów na Polskę,
*1262-1306 - najazdy Litwinów na Polskę,
*1287 - trzeci najazd Tatarów.
*1308-1312 - margrabiowie brandenburscy zagrabiają Pomorze Zachodnie.
*1349-1350 - napady Litwinów na Mazowsze, spalenie Warszawy.
*1376 - najazd litewski na Małopolskę.
*1409-1411 - wielka wojna z Krzyżakami.
*1454-1466 - wojna trzynastoletnia między Polską a zakonem krzyżackim o Pomorze Wschodnie.
*1519 - najazd Tatarów na ziemie południowo-wschodnie (Lublin)
*1519-1521 - wojna z zakonem krzyżackim.
*1531-1538 - wojna z hospodarem mołdawskim Petrulą
*1551 - napad Tatarów na kresy wschodnie, spalenie Bracławia.
*1600 - wybuch wojny ze Szwedami.
*1633 - wyprawa turecka na Polskę.
*1648-1654 - bunt prawosławnych Kozaków, wyrżnięcie części katolickiego polskiego społeczeństwa Ukrainy,
1 kwietnia 1656 - król Jan Kazimierz w katedrze lwowskiej ogłasza Maryję Królową Polski i ślubuje: "Ciebie za Patronkę moją i za Królową państw moich dzisiaj obieram " - no i zaraz po tych ślubach:
*1656-1660 - najazd luterańskich Szwedów - zniszczenie i rabunek miast, zamków i katolickich kościołów, a zaraz po wojnie ze Szwedami duchowieństwo na częstochowskiej Jasnej Górze oddaje naród polski: "Rzeczypospolitej bądź Królową i Panią, natchnieniem i Patronką "
*1772 - I rozbiór (katolickiej) Polski dokonany przez katolicką! Austrię, luterańskie Prusy i prawosławną Rosję - w imię jednego i tego samego Boga.
*1793 - II rozbiór Polski, tym razem przez Prusy i Rosję.
*1794 - upadek powstania - rzeź katolickiej Pragi przez prawosławnych Rosjan,
*1795 - III rozbiór Polski przez koalicjantów z I rozbioru.
*1830-1831 - powstanie, upadek i utrata resztek autonomii.
*1846-1848 - Wiosna Ludów, wyrżnięcie części katolickiej szlachty przez katolickich chłopów, z inspiracji katolickiej Austrii.
*1863 - powstanie (styczniowe) Opatrzność pozwala wywieźć wielu uczestników na Syberię, masowe egzekucje. Papież potępia dążenia wolnościowe.
*1939-1945 - eksterminacja części katolickiego narodu polskiego przez hitlerowskie Niemcy i ateistyczno-prawosławny ZSRR. Pięć lat dopustu bożego, miliony ofiar i ogrom zniszczeń.
*1945-1953 - kolejny dopust boży czyli koszmar Stalinowski.
*1954-1989 - łagodniejszy w porównaniu z poprzednim okresem, ateistyczny ustrój totalitarny.

A naród polski to wszystko przetrwał, ja w tym widze rękę Opatrzności.

Ale to tak abstrahując od pomysłu budowy Świątyni Opatrzności Bożej.

Św. Stanisławowi przypisuje naród polski zwycięstwo odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 r. W tym dniu 10 X o. Oborski jezuita widział św. Stanisława Kostkę w obłokach, jak błagał Matkę Bożą o zwycięstwo nad Turkami. Przed cudownym obrazem św. Stanisława w katedrze lubelskiej modlił się król Jan II Kazimierz, przypisując jego orędownictwu zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem w 1651 roku. Do grobu i celi św. Stanisława pielgrzymował 13.11.1962 r. papież Jan XXIII. Również w tym miejscu wielokrotnie modlił się kard. Karol Wojtyła, a później - 13.11.1988 r. papież Jan Paweł II.
A tu: Życiorys Świętego

Ludziom odpornym na wiedzę trudno co kolwiek przytoczyć nowego i tak nie zrozumią no ale..
Przypomnę inne czasy prawie 3000 lat przed omawianym okresem
Co do władzy świeckiej i kościelnej. W jednym kraju był taki król Bolek mu było co to biskupa mieczem ściął . Do króla należała też władza sądownicza,, To tak dla przypomnienia

Człek złośliwy rzekłby - inny region, inny świat, inne umocowanie, inny czas - boć przecież inkwizycja (zwłaszcza hiszpańska) w Polsce nie działała, nieprawdaż? Inna sprawa, że jak wyglądała sprawa konfliktu biskupa z królem tego tak naprawdę nie wiemy, podobnie jak tego, czy o ona była powodem ucieczki króla z kraju, czy też może bunt wybuchł wcześniej, a zabicie Stanisława było tylko jednym z efektów. Można też podawać przykłady zgoła odmienne - pamiętasz niewolę awiniońską dla przykładu, gdzie oczywiście król francuski Filip Piękny niczego nie robił bez zgody władzy kościelnej? Toć to właśnie powoływana przez Ciebie XIV-wieczna Europa. Albo co się stało z papieżem po Canossie, przecież to też było przed końcem XV wieku, podobnie jak działania Fryderyka Barbarossy czy Ottona IV nie? Albo jak władza świecka wysłuchiwała opinii hierarchów kościelnych w przypadku likwidacji zakonu templariuszy czy spalenia Joanny d'Arc? Albo jak Kazimierz Wielki przejmował się hierarchami Kościoła? Albo kto nadawał godności inwestyturę kościelną do XII wieku? Itd, itp.

Tym niemniej nie o to chodzi. Sądy świeckie orzekały według prawa świeckiego, sądy kościelne według kościelnego. Jak już wspomniałem, czary były ścigane przez władze świeckie od setek lat, jeszcze na długo przed powstaniem Kościoła katolickiego i chrześcijaństwa w ogóle. Bo czarownictwo było przestępstwem świeckim w prawie mezopotamskim (Kodeks Hammurabiego), w prawie greckich polis (m.in. w tych Atenach, które "cywilizacyjnie wyprzedzały Europę XIV-wieczną o całe dziesięciolecia"), w prawie rzymskim (ustawa XII Tablic, Lex Corneliae de sicariis et veneficis) jeszcze przed narodzeniem Chrystusa, kiedy "Rzym ma wodociągi i zna cement jako spoiwo murarskie" - i po, za czasów cesarstwa walczącego z chrześcijaństwem ("nowelizacje" Legis Corneliae dokonane przez Septymiusza Sewera). I takim pozostało przez długi okres, dopiero później - i nie wszędzie - dorobiono doń chrześcijańską ideologię i zaangażował się w ich ściganie Kościół, co nie zmienia faktu, że przez cały czas pozostawały również przestępstwem świeckim, ściganym przez władze świeckie.

To nie Kościół wymyślił ściganie czarownic - choć oczywiście przez kilka wieków zapisał niekorzystną kartę w ramach tych niechlubnych wydarzeń.

Ponownie polecam Twojej uwadze zapoznanie się ze wspomnianymi aktami i przede wszystkim poczytanie opracowań historycznych.
Polska zmieniła nazwę na : Zjednoczone Królestwo Wszechpolski.

Król: Lech I Kaczyński
Książę:Kazimierz Wielki Marcinkiewicz
Kanclerz w.koronny:Andrzej hrabia Lepper
Hetman w.koronny:Roman hrabia Giertych
Magnateria:ministrowie
Szlachta:posłowie,senatorowie i obywatele
Banici:przestępcy

Hymn rycerski:Niech żyje nam rycerska brać,naszej Polski nie damy kraść !
Niech żyje król !

Mówimy prezydent Wojciechowski, marszałek Piłsudski, król Jan Kazimierz, a oni przecież nie żyją, czego się więc czepiasz tylko "papieża", powinieneś tak samo zakwestionować "prezydenta", "marszałka" i "króla".
Ależ ja się nie czepiam. Ja piszę o dowolności sformuowania. Przecież wielokrotnie słyszymy w TV np do Wałęsy okreslenie "prezydent zrobił to i to" jak również "były prezydent zrobił to i to"

Nie mam nic do określania bez "eks/były", ale to nie znaczy, że popełnię jakiś błąd, jesli powiem o papieżu "były papież", "eks papież", bo niej est to ani błąd językowy, ani tym bardziej logiczny.



pozdrawiam,
michał
Mówimy prezydent Wojciechowski, marszałek Piłsudski, król Jan Kazimierz, a oni przecież nie żyją, czego się więc czepiasz tylko "papieża", powinieneś tak samo zakwestionować "prezydenta", "marszałka" i "króla".
4 MARCA - ŚW. KAZIMIERZ, KRÓLEWICZ






Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 r. król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. "Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu" - zapisał Długosz o Kazimierzu. W 1475 r. do grona nauczycieli synów królewskich dołączył znany humanista, Kallimach (Filip Buonacorsi). Król bowiem chciał, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej.

W 1471 r. brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko królowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia.

Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca w 1483 r. do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy. Na wieść o pogorszeniu się zdrowia Kazimierza, król przybył do Grodna. Właśnie tam, "opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli [...], ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26" - napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. W 1518 król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza, wysłał przez prymasa do Rzymu prośbę o kanonizację królewicza. Leon X na początku 1520 r. wysłał w tej sprawie do Polski swojego legata. Ten, ujęty kultem, jaki tu zastał, sam ułożył ku czci Kazimierza łaciński hymn i napisał jego żywot. Na podstawie zeznań legata Leon X w 1521 r. wydał bullę kanonizacyjną i wręczył ją przebywającemu wówczas w Rzymie biskupowi płockiemu, Erazmowi Ciołkowi. Ten jednak zmarł jeszcze we Włoszech i wszystkie jego dokumenty w 1522 r. zaginęły. Król Zygmunt III wznowił więc starania, uwieńczone nową bullą wydaną przez Klemensa VIII 7 listopada 1602 r. w oparciu o poprzedni dokument Leona X, którego kopia zachowała się w watykańskim archiwum.

Święty Kazimierz Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Przy głowie Kazimierza zachował się tekst hymnu ku czci Maryi Omni die dic Mariæ (Dnia każdego sław Maryję), którego autorstwo przypisuje się św. Bernardowi (+ 1153). Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego, Fryderyka III.

Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w 1604 r. w katedrze wileńskiej. W 1636 r. przeniesiono uroczyście relikwie Kazimierza do nowej kaplicy, ufundowanej przez Zygmunta III i Władysława IV. W 1953 r. przeniesiono je z katedry wileńskiej do kościoła świętych Piotra i Pawła. Św. Kazimierz jest jednym z najbardziej popularnych polskich świętych. Jest także głównym patronem Litwy. W diecezji wileńskiej do dziś zachował się zwyczaj, że w dniu św. Kazimierza sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy; niegdyś sprzedawano także lecznicze zioła. W 1948 r. w Rzymie powstało Kolegium Litewskie pod wezwaniem św. Kazimierza. W tym samym roku Pius XII ogłosił św. Kazimierza głównym patronem młodzieży litewskiej. W 1960 r. Kawalerzy Maltańscy obrali sobie św. Kazimierza za swojego głównego patrona; otrzymali wówczas część relikwii świętego.

W ikonografii atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany także ze zwojem w dłoni, na którym są słowa łacińskiego hymnu: "Omni die dic Mariae" - ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie nabożeństwo. Często przedstawia się w stroju książęcym z lilią w ręku lub klęczącego nocą przed drzwiami katedry - dla podkreślenia jego gorącego nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu.

Basiu - jak to jest? Mnie się Lubowla zawsze kojarzyła z Lubomirskimi - pewnie przez Potop. A na zamku przeewodnik mówił, że to od jakichś Luboveskich. Zapytałem jeszcze raz bo myślałem, że się przesłyszałem ale nie - Luboveski.

Zamek w Starej Lubowli wznosi się na wapiennym wzgórzu wystającym z masywu Oślego Wierchu. Historia zamku jest ściśle związana z historią Polski i historią Kasztelanii Sądeckiej. Gród powstał prawdopodobnie w XIII w. W roku 1301 ówczesny król Polski Wacław II Czeski nadał go węgierskiemu magnatowi Jordanowi. W roku 1310 został zdobyty przez pretendenta do tronu węgierskiego Mateusza Czaka, a po jego klęsce powrócił do rąk Jordana. W roku 1384 zamek stal się miejscem spotkania możnowładców polskich i węgierskich na którym omawiane były szczegóły objęcia tronu polskiego przez królewnę węgierską Jadwigę. Ponownie stał się miejsce rokowań polsko– węgierskich w roku 1412, kiedy to Władysław Jagiełło i wielki książę Witold spotkali się na zamku z królem węgierskim Zygmuntem Luksemburczykiem. Celem spotkania była umowa o wzajemnej pomocy w wojnach przeciwko Krzyżakom i Turkom. W tym samym roku Zygmunt Luksemburczy pożyczył od króla polskiego 31 000 kóp groszy praskich przeznaczając je na wojnę z Turcją, a jako zastaw przekazał mu 16 miast spiskich. Stara Lubowla stała się wówczas siedzibą starostwa spiskiego.

Na zamku mieszkali odtąd osadzanie przez króla polskiego starostowie. Byli to kolejno Paweł Gładysz, Zawisza Czarny, Piotr Szafraniec, kardynał Zbigniew Oleśnicki, a po nim Mikołaj Komorowski. W następnym stuleciu – Kmitowie, Jordanowie, Bonerowie. Od roku 1591 starostwo spiskie stało się dziedziczną własnością rodu Lubomirskich. Król August III mianował starostą spiskim swoją żonę Józefinę, a po niej został nim faworyt króla hrabia Brühl. Ostatnim starostą spiskim był książę Kazimierz Poniatowski.

W tym czasie zamek był przez kolejnych posiadaczy rozbudowywany i upiększany. W roku 1553 zamek spłonął ale został na polecenie króla Zygmunta Augusta odbudowany przez starostę Jana Bonera z Balic. Szczególnie duże zasługi w rozbudowie zamku położyli Lubomirscy dla których stał się drugą po Nowym Wiśniczu siedzibą rodową. W czasie potopu szwedzkiego (1655) w tutejszym zamku złożono skarb i klejnoty koronne. Scena powitania powracającego ze Śląska króla Jana Kazimierza przez starostę spiskiego Jerzego Lubomirskiego została sugestywnie opisana przez Henryka Sienkiewicza w „Potopie”.

W roku 1658 na mocy uchwały sejmu Rzeczypospolitej zamek w Starej Lubowli stał się jedną z sześciu twierdz granicznych będących na utrzymaniu państwa. W roku 1768 próbę jego zdobycia podjęli konfederaci barscy. Był tu więziony schwytany w Spiskiej Sobocie Maurycy Beniowski. Udało mu się uciec przy pomocy zakochanej w nim córki mieszczanina ze Spiskiej Soboty.

W XIX w za czasów zaborów zamek popadł w ruinę. W roku 1883 został wykupiony prze hrabiego Andrzeja Zamoyskiego, który utworzył tu szkolę rzemiosł. Obecnie zamek pozostaje od lat w nieustającym remoncie. We wnętrzach urządzono muzeum, gdzie obejrzeć można portrety Lubomirskich, pamiątki dotyczące historii zamku i wystawę poświęconą rzemiosłom.


(tekst pochodzi z roku 2004)

B.
Mówisz, że król najlepszy, no to popatrz:
Władcy polscy (chronologicznie):
Mieszko I (ok. 935-992) - zbudował potężne państwo, ale zaraz potem ożenił się z młodą mniszką i w testamencie podzielił państwo między trzech synów, w tym dwóch tej mniszki. Całe szczęście, że Bolesław Chrobry ich pogonił

Bolesław Chrobry (966-1025)Koronowany w 1025 roku
Przegonił dwie żony, trzecia go wzięła za twarz, po zdobyciu Kijowa zgwałcił tamtejszą księżniczkę i zabrał do Poznania jako kochankę
Mieszko II (990-1034)Koronowany w 1025 roku
Fujara, we wszystkim się słuchał żony Niemki, pogoniono go.
Kazimierz Odnowiciel (1016-1058)
do tego raczej nie można się przyczepić
Bolesław Śmiały (1040-1081)Koronowany w 1076 roku
O kurde, cała kupa ladacznic, zamordował biskupa
Władysław Herman (1042-1102)
Rogacz, jego wojewoda Sieciech, sypiał jawnie z jego żoną, Judytą
Bolesław Krzywousty (1086-1138)
Fajny kolo ale na koniec zgłupiał, podzielił państwo
Władysław Wygnaniec (1105-1159)
niedołęga
Bolesław Kędzierzawy (1121-1173)
pijak
Mieszko Stary (1122-1202)
akurat nie wiem
Kazimierz Sprawiedliwy (1138-1194)
akurat nie wiem
Mieszko Plątonogi (1130-1211)
wysługiwał się Niemcom
Leszek Biały (1186-1227)
akurat nie wiem
Władysław Laskonogi (1161-1231)
wysługiwał się Niemcom
Henryk Brodaty (1165-1238)
klerykał
Henryk Pobożny (1196-1241)
klerykał
Bolesław Rogatka (1220-1278)
cwaniak i kanciarz
Konrad Mazowiecki (1187-1247)
wdał się z Krzyżakami
Bolesław Wstydliwy (1226-1279)
dupa, prawiczek
Bolesław Pobożny (1221-1279)
klerykał
Leszek Czarny (1240-1288)
nie wiem, ale chyba coś jest na niego
Henryk Probus (1257-1290)
nie wiem
Przemysł II (1257-1296)Koronowany w 1295 roku
zamordował żonę
Wacław II (1271-1305)Koronowany w 1300 roku
Czech, kradł i wywoził do Pragi
Władysław Łokietek (1260-1333)Koronowany w 1320 roku
fajny facet, pierwszy polski wspinacz jaskiniowy
Kazimierz Wielki (1310-1370)Koronowany w 1333 roku
chyba największy koronowany dziwkarz w Europie. Nie przepuścił żadnej babie
Ludwik Węgierski (1326-1382)Koronowany w 1370 roku
łajza
Jadwiga (1371-1399)Koronowany w 1384 roku
coś tam było z tym Wilhelmem i to w wieku 14 lat
Władysław Jagiełło (1351-1434)Koronowany w 1386 roku
Przesądny, baby nim rządziły
Władysław Warneńczyk (1424-1444)Koronowany w 1434 roku
Wdał się w niepotrzebną awanturę
Kazimierz Jagiellończyk (1427-1492)Koronowany w 1447 roku
ok facet
Jan Olbracht (1459-1501)Koronowany w 1492 roku
dziwkarz
Aleksander Jagiellończyk (1461-1506)Koronowany w 1501 roku
słabowity
Zygmunt Stary (1467-1548)Koronowany w 1506 roku
Pantoflarz
Zygmunt August (1520-1572)Koronowany w 1529 roku
kolejny kurwiarz
Henryk Walezy (1551-1589)Koronowany w 1574 roku
pederasta
Stefan Batory (1533-1586)Koronowany w 1576 roku
dla korony ożenił się z brzydką i starą babą
Zygmunt III Waza (1566-1632)Koronowany w 1587 roku
Pobożniś
Władysław IV (1595-1648)Koronowany w 1632 roku
kurwiarz
Jan Kazimierz (1609-1672)Koronowany w 1649 roku
Agent wywiadu francuskiego, odbił żonę własnemu podskarbiemu
Michał Korybut Wiśniowiecki (1640-1673)Koronowany w 1669 roku
żarłok, dziwkarz, głupek
Jan III Sobieski (1629-1696)Koronowany w 1674 roku
Zadawał się z Szwedami w czasie "Potopu", pantoflarz
August II Sas (1670-1733)Koronowany w 1697 roku
pijak, dziwkarz, żarłok
Stanisław Leszczyński (1677-1766)Koronowany w 1704 roku
Awanturnik, prawdopodobnie agent francuski
August III Sas (1696-1763)Koronowany w 1733 roku
pijak, dziwkarz, żarłok
Stanisław August Poniatowski (1732-1798)Koronowany w 1764 roku -dziwkarz, agent rosyjski
Cytuję fragment z jednego felietonu:
"Zawodowy lustrator jest najczęściej człowiekiem stosunkowo młodym. Optymalne jest urodzenie po 1972. Nieźle wykształconym, dobrze zarabiającym i tak bardzo ambitnym, że nie zadowala go zajmowana pozycja"
No i dlatego należy zlustrować tych co kolejną wymarzoną pozycję zajmują bo a nuż coś się znajdzie i pozycja się zwolni. Lustracja w polskim wykonaniu jest po prostu formą przyspieszonej wymiany pokoleniowej stanowisk. Najlepszym tego dowodem, że tą szczególnie drastyczną ustawę lustracyjną, tak drastyczną, że się nawet nie spodobała bliźniakom, wypichcili zgodnie "młode wilki" z PO i PiS.
Historycy z IPN uprawiają historię trochę taką jak Henryk Sienkiewicz w Trylogii - czyli dla pokrzepienia serc (oczywiście młodej prawicy). Sienkiewicz w tym zbożnym celu dopuścił się do wielu przekłamań. Np hetman polny litewski Gosiewski - dla Sienkiewicza bez skazy bo walczył z Szwedami. W rzeczywistości złodziej, który przywłaszczał sobie żołd dla podkomendnych, w końcu ubity przez własnych żołnierzy. Czarniecki - "jam nie z soli ani roli..." - tak naprawdę to umiał perfekcyjnie wprost dbać o własne sprawy finansowe. Sobieski miał wyznaczoną pozytywną rolę w III części Trylogii, dlatego przy wymienianiu zdrajców, którzy przeszli na służbę do króla szwedzkiego nie wymienia się Jana Sobieskiego lecz bliżej nie określonego "starostę jaworowskiego", którym wlaśnie wtedy Sobieski był. A król Jan Kazimierz? Pomnikowa wręcz postać - w rzeczywistości łobuz i dziwkarz itd itd itd.

Ale już droga dla 85-letniej starszej Pani z Białegostoku do Morskiego Oka to już nie. Biedna starsza Pani nie dość, że ma 600 kilometrów pod Tatry to jeszcze jej się każe iść przez Psią Trawkę (dobrze, że nie przez Zawrat).
Skrajny egocentryzm !!!

Będę brutalnie szczery - 85-letnia starsza Pani nie musi koniecznie odwiedzać Morskiego Oka. Jeśli nie zrobiła tego do tej pory to trudno. Ja np. Nepalu też nie widziałem.
Idąc po linni Waszego rozumowania, drodzy Jagiellończycy, zapytuję jak 85-letnia starsza Pani ma się dostać na Rysy lub Gierlach. Przez karygodne zaniedbanie chyba jeszcze dotąd nie pobudowano kolejek linowych. Te końskie furki do Moka to też prymityw - dlaczego nie kursuje super nowoczesny i klimatyzowany autobus.
Konstytucja RP nie gwarantuje wszystkim wygodnego dojazdu do Morskiego Oka i oby tak pozostało.
Król Kazimierz Jagiellończyk zadbał o odpowiednią edukację dla swoich synów - Wasi nauczyciele chyba byli nie tak dobrzy jak Jan Długosz - z Waszej sztuki prowadzenia polemiki wyraźnie to wynika.
Arrasy wawelskie




"Gdyby zapytać przeciętnego Polaka co wie o wawelskich arrasach, okazałoby się, że wbrew pozorom całkiem dużo. Po pierwsze, nie ma najmniejszego problemu z ich umiejscowieniem - każdy wie, że od lat zdobią one królewskie komnaty na Wawelu. Nie wszyscy zapewne pamiętają, że do Polski zostały sprowadzone przez królów Zygmuntów (Starego i Augusta) z flandryjskiej Antwerpii, z miasta Arras - stąd ich nazwa. Pewien problem nastręczyć mogą daty, które, jak to zazwyczaj daty, szybko ulatują z pamięci, przypomnijmy więc, iż pierwsze zamówienie na 16 sztuk gobelinów złożone zostało w roku 1523. W okresie 20-tu lat przybyło ich do Polski 356 sztuk.

Arrasy nie były zamawiane przypadkowo, król Zygmunt August dokładnie sprecyzował zamówienie, zarówno pod względem tematyki, jak i wymiarów zamawianych tkanin. Sceny biblijne, krajobrazowe, zwierzęce oraz motywy groteskowe i herbowe, projektowane przez flamandzkich malarzy Willema Tonsa i Michela van Coxiena, nie tylko musiały układać się w odrębne cykle tematyczne, lecz także mieć kształty i rozmiary pasujące co do milimetra na konkretne ściany królewskich komnat. Niektóre z nich są całkiem spore, zdarzają się nawet arrasy o rozmiarach 5x9 m.

Warto wspomnieć, że arrasy nie zawsze wisiały w salach na wawelskim wzgórzu. Po śmierci Zygmunta Augusta stały się one najpierw własnością jego sióstr, a potem dopiero Rzeczpospolitej. Jan Kazimierz po swojej abdykacji zażądał za nie dożywotniej pensji. Sejm Rzeczypospolitej musiał za czasów panowania Augusta II Sasa wykupić część z nich, zastawioną u jednego z gdańskich mieszczan, po czym dla ich bezpieczeństwa złożył je nie na Wawelu, ale w klasztorze Karmelitów w Warszawie.

Po ostatnim rozbiorze Polski, w roku 1795 zostały wywiezione do Rosji, do Petersburga, skąd wróciły, zwrócone przez rząd radziecki, dopiero po pierwszej wojnie światowej w 1921 roku. Jednakże nie wisiały w komnatach wawelskich długo, II wojna światowa i obawa przed rabunkiem spowodowały, że jedne z piękniejszych zabytków tkactwa artystycznego, zostały wywiezione najpierw do Rumunii, potem do Francji i Anglii, a w końcu do Kanady, skąd po usilnych zabiegach wróciły do Polski 16 stycznia 1961 roku, aby zawisnąć w komnatach królewskich na Wawelu. Do naszych czasów zachowało się zaledwie 136 sztuk arrasów. Są one pieczołowicie konserwowane w wawelskich pracowniach; co pewien czas poddawane są gruntownemu czyszczeniu. Nie wszystkie są eksponowane jednocześnie, aby uniknąć niekorzystnego wpływu światła i kurzu, często zmienia się ich ekspozycja."
Film „10 lat Powiatu Wodzisławskiego”, …. i fałszowanie historii.
Na stronie internetowej Starostwa Powiatowego w Wodzisławiu Śląskim można zobaczyć kilku minutowy film „10 lat Powiatu Wodzisłaskiego”. Można tam też znaleźć informacje następującej treści: „Starostwo Powiatowe w Wodzisławiu Śląskim wraz z telewizją TVT wyprodukowało film promocyjny o Powiecie Wodzisławskim, który pokazuje jak rozwijał się Powiat Wodzisławski w ciągu ostatnich 10 lat”. Jest też następujący tekst: „Jego premiera miała miejsce w Wodzisławskim Centrum Kultury 22 listopada 2008 r. podczas uroczystej inauguracji obchodów 10-lecia Powiatu Wodzisławskiego. Film został również wyemitowany na antenie regionalnej telewizji TVT.”
Każda władza ma prawo prezentować swoje osiągnięcia przy różnych okazjach i w różnych formach. Jedną z takich form jest na pewno film zrealizowany przez powiatową władzę samorządową. Nie czuję się uprawniony do oceny tego filmu, ale chcę odnieść się do niewielkiego fragmentu dotyczącego historii. Otóż z ogromnym zdziwieniem już na początku filmu usłyszałem następujący komentarz : „ustanowiony jeszcze w XVI wieku urząd starosty wodzisławskiego jest jednym z najstarszych w Polsce”. Po tych słowach ogarnęła mnie ogromna konsternacja i niedowierzanie. Pamiętam bowiem jeszcze z czasów szkoły podstawowej o tym, że urząd starosty został wprowadzony w Polsce za czasów króla czeskiego Wacława II a była to końcówka wieku XIII. Urząd ten jeszcze bardziej umocnił król Kazimierz Wielki (1310 – 1370, panował od 1333). Tak więc urząd starosty w Polsce funkcjonował już 200 lat i dziwi fakt, że elementarna wiedza z historii Polski nie jest znana przez twórców tego filmu. Ja nie wiem, czy film z takim tekstem świadczącym o nieznajomości podstawowych faktów z dziejów naszej Ojczyzny jest promocją powiatu. Nie wiem, czy on jest prezentowany w szkołach, bo taka dezinformacja na pewno przyniesie więcej szkód niż pożytku.
Druga sprawa to autorytatywne stwierdzenie, że obszar dawnego państwa wodzisławskiego pokrywa się z obszarem dzisiejszego powiatu wodzisławskiego. Wydaje się, że jest to stwierdzenie na wyrost i już bardziej pasuje porównanie obszaru pierwszego powiatu wodzisławskiego z obszarem byłego państwa stanowego niż z obszarem dzisiejszego powiatu. Choć i to porównanie na pewno będzie kontrowersyjne. Wracając do obszaru dzisiejszego powiatu to przecież nigdy w skład państwa stanowego nie wchodziły takie miasta i gminy obecnego powiatu jak: Rydułtowy, Pszów, Radlin, czy Lubomia a z obecnego obszaru gminy Gorzyce tylko nieznaczna jej część była częścią państwa stanowego. Z dawnego obszaru państwa stanowego dzisiejsze jednostki administracyjne takie jak Wodzisław, Marklowice. Mszana i Godów stanowią cześć obecnego powiatu. Widać z tego, że na dziewięć gmin tylko cztery z nich można uznać za część dawnego wolnego mniejszego państwa stanowego Wodzisław.
Bardzo to przykre, że podobnie jak w publikacjach wydanych przez Urząd Miasta Wodzisławia Śląskiego tak i też w materiale filmowym Starostwa Powiatowego w Wodzisławiu Śląskim jest fałszowana historia.
Kazimierz Mroczek
członek Towarzystwa Miłośników Ziemi Wodzisławskiej
* Starosta… Urząd s. został wprowadzony do Polski w końcu XIII w. przez Wacława III… (Słownik Historii Polski, wyd. VI, WP, Warszawa 1973) i Starosta….„W Polsce od końca XIII wieku wysoki urzędnik państwowy….Urząd s. wprowadzony przez Wacława II zyskał jeszcze na znaczeniu w czasach Kazimierza III Wielkiego…” (Encyklopedia szkolna – Historia, WSiP, Warszawa 1993, s.656)
Prymas zaprzecza, nasze źródła potwierdzają

Cezary Gmyz , Rz
Prymas Polski kardynał Józef Glemp zaprzecza, jakoby odmówił zeznań w procesie beatyfikacyjnym księdza Jerzego Popiełuszki lub by sprzeciwiał się rozpoczęciu tego procesu. Nasi informatorzy podtrzymują swoją wersję.

- Nie odmówiłem [zeznań przed Trybunałem Beatyfikacyjnym]. Zwróciłem się do prowadzących proces z pytaniem, dlaczego nie zostałem przesłuchany - mówi prymas Józef Glemp w rozmowie z IAR.

Ks. infułat Zdzisław Król, postulator w procesie beatyfikacyjnym na szczeblu diecezjalnym, zaznaczył w wypowiedzi dla PAP, że "jedynym człowiekiem, który nie chciał składać zeznań w tym procesie był biskup Kazimierz Romaniuk [emerytowany biskup diecezji warszawsko-praskiej]".

– To nie chodzi o formalną odmowę. W Kościele funkcjonują zupełnie inne stosunki. Podwładny nie zrobi nic wbrew woli przełożonego, nawet wyrażonej nieformalnie. W Rzymie brak zeznań prymasa, który był w tę sprawę zaangażowany, budził zdziwienie – mówi nam jeden z duchownych.

Zwraca uwagę, że obecna wersja ks. Króla, który twierdzi, że zeznań odmówił jedynie biskup Romaniuk, różni się od tego, co postulator powiedział w wywiadzie dla dziennikarzy "Tygodnika Powszechnego". – Nie będę mówił o tych, którzy nie chcą świadczyć w procesie beatyfikacyjnym, bo wstydzą się swojej ówczesnej postawy – mówił infułat księdzu Adamowi Bonieckiemu i Michałowi Okońskiemu.

Ks. Rafał Markowski, rzecznik Archidiecezji Warszawskiej wydał oświadczenie, że prymas chciał zeznawać, ale Trybunał uznał, że „przytoczenie publicznych wypowiedzi Księdza Prymasa na temat życia i śmierci ks. Jerzego jest wystarczające.”

Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski polemizuje z tym poglądem. – W toku procesu powinny być przesłuchane wszystkie osoby, które mogą wnieść istotne wiadomości, a ksiądz Prymas taką osobą niewątpliwie jest. Zeznania przed Trybunałem mają o wiele większe znaczenie, gdyż składane są pod przysięgą – mówi duchowny. Twierdzi, że względy formalne nie powinny być przeszkodą w przesłuchaniu. – W takiej samej sytuacji zwierzchnika diecezji jest kardynał Stanisław Dziwisz, a nikt nie wyobraża sobie, by można było pominąć jego zeznania w procesie kanonizacyjnym Jana Pawła II – mówi duchowny.

http://www.rp.pl/artykul/2,270524_Prymas_zaprzecza__nasze_zrodla_potwierdzaja.html


Pani Katarzyno,
liczę, że kara dla Pana Macieja Węża zostanie anulowana, a Pani i Pani Grażyna Witebska odzyskacie głos na Forum SWS. Uważam, że po prostu w zaistniałej nie mogę brać udział w dyskusji na Forum SWS (ma Pani rację, że trudnej, bo ew. oponenci, a przecież tacy są w SWS, wybrali taktykę na przemilczenie i ograniczaja sie jedynie do ostrych ataków personalnych z doskoku - Krzysztof Król był tu wyjątkiem, gdyż podjął wymianę argumentów i dzieki temu było ciekawie). Ubolewam nad tym, bo w SWS jest wielu ciekawych ludzi, a fakt, że mają inne poglądy daje świetną okazję do szermierki na argumenty.

Pana Krzysztofa Markuszewskie bronię, bo dał sie poznać także z bardzo dobrej strony a ponadto - jako zwolennik luistracji - jest wielu z nas bliski ideowo. Znalazł się w arcytrudnej sytuacji i - jak sądzę chwilowo - stracił zimną krew. Jeżeli i on zrezygnuje, to szanse na nasz powrót na Forum SWS będą - jak sądzę - żadne.

Natomiast Pan Kazimierz Michalczyk zwrócił uwage na Forum SWS na arcyważny aspekt sprawy, który jakoś nam umknął.

http://forum.sws.org.pl/viewtopic.php?t=2618

Oprócz wyeliminowania Pani i Pani Witebskiej oraz kary nałożonej na Pana Macieja Węża kwestią - z pewnością jeszcze bardziej istotną - jest sformułowane przeciwko Pani oskarżenie, które - z tego co prześledziłem Pani wypowiedzi i wypowiedzi Pani adwersarzy (szczegółówe linki i cytaty podaje Pan Kazimierz Michalczyk na Forum SWS) jest bardzo poważne i całkowicie bezpodstawne.

Sprawa musi być wyjaśniona, bo takich oskarżeń nie molno stawiać lekkomyślnie!

Ciągle mam nadzieję, że sprawa jednak się rozwiąże i zostanie zakończona (konieczne będą przeprosiny) a cały ten konflikt raczej wzmocni niz osłabi więzi międzyludzkie ("co nas nie zabije, to nas wzmocni").

PS

Administratorów i wszystkich Czytelników Forum SW przepraszam, że sprawy dotyczące SWS wałkujemy na Forum SW, ale mamy do czynienie z czymś na kształt sytuacji nadzwyczajnej. Pani Katarzyna nie może a ja nie chcę wałkować tej sprawy na Forum SWS.
Zresztą Forum SW jest swego rodzaju beneficjentem tej sytuacji, gdyz coraz więcej ciekawych ludzi z Forum SWS zaczyna pisać także na Forum SW i robi się na tych gościnnych stronach jeszcze bardziej kolorowo .

A swoją drogą, to obecna sytuacja sporów między dawnymi towarzyszami walki z komuną (obecny kryzys na Forum SWS nie jest przecież jedynym tego typu konfliktem, że przypomne niedawną ostrą dyskusję na Forum SW dotyczacą Andrzeja Czumy czy Stefana Niesiołowskiego) przypomina mi tę, w jakiej znalazła sie polska emigracja po Powstaniu Listopadowym. Jeszcze wiele lat po roku 1831 polska emigracja we Francji żyła sporami z czasów Powstania i między sobą było im bardzo trudno sie dogadać. Tak, jak nam. Co ciekawe spory te nie wiążą się z żadnym realnym konfliktem interesów, który istniałby dzisiaj. I tak juz chyba bedziemy mieli, aż umrze ostatni weteran walk z komuną.
http://wiadomosci.onet.pl/1494763,11,item.html

Kraj PAP, MFi /17:00

Jan Kulczyk nowym konfratrem zakonu paulinów


Jan Kulczyk
AFP


W uznaniu wieloletniego wsparcia finansowego dla renowacji jasnogórskiego klasztoru oraz innych przedsięwzięć tamtejszych paulinów, do konfraterni tego zakonu został przyjęty znany biznesmen Jan Kulczyk - poinformowało biuro prasowe Jasnej Góry.
Konfraternia paulińska nie jest prawną organizacją; wyraża duchową łączność zakonu z uprzywilejowanym gronem jego dobrodziejów, przyjaciół i współpracowników. Mogą do niej należeć osoby duchowne i świeckie. Przyjęcie do konfraterni jest dowodem wdzięczności paulinów za działania na rzecz zakonu.

Według paulinów, Kulczyk współfinansował m.in. konserwację jasnogórskiej wieży, refektarza, zabytkowej Starej Biblioteki, Kaplicy Matki Bożej i Sali ojca Kordeckiego; ufundował również kamery dla strony internetowej Biura Prasowego, a także specjalny samochód-kaplicę dla obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, nawiedzającej parafie w Polsce. Obecnie biznesmen współfinansuje remont Bastionu św. Barbary. Tradycja konfraterni paulińskiej sięga czternastego wieku. Imię i nazwisko konfratra wpisywane jest od tego czasu do specjalnej księgi, a znaczniejszym osobom (np. kardynałom, królom) wystawiany jest ozdobny dokument. Niektórzy najważniejsi konfratrzy wpisywali się do księgi własnoręcznie i składali przy tej okazji zobowiązania, wota i dary.

W ciągu kilku wieków dyplom konfratra zakonu paulinów otrzymali m.in.: rodzina królewska Kazimierza Jagiellończyka, król Jan Kazimierz, konwent benedyktynów w Tyńcu, Henryk Sienkiewicz, Józef Ignacy Kraszewski, Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński i obecny prymas Polski kard. Józef Glemp.

Konfratrami zakonu paulinów są też m.in. kard. Franciszek Macharski, abp Stanisław Nowak i bp Antoni Długosz, abp Bronisław Dąbrowski, Lech Wałęsa, ks. prał. Henryk Jankowski, kard. Henryk Gulbinowicz, Ryszard Kaczorowski, ks. inf. Ireneusz Skubiś oraz prymas Węgier kard. Erdö Péter.

Nie trzeba komentarza ,jak przeczytamy 75% nazwisk...
Robert Majka z Przemyśla,tel.506084013 mail:robm13@interia.pl
W II RP legioniści i powstańcy dostawali pracę w urzędach, w policji w służbach specjalnych. Wszedzie tam, gdzie potrzeba było mieć pewność, że zdrada nie nastąpi! W III RP odsunięto od władzy, stanowisk a nawet pracy, wszystkich tych co o niepodległą Polske walczyli ale sprzeciwiali się zdradzie magdalenkowej i okrągłemu stołowi.

Jaką mamy Poske widzi każdy!

Budujący IV RP dedykuję madrość naszych króli, którzy zbudowali potęgę światową I RZECZPOSPOLITEJ:

"Z objęciem dziedzictwa Rusi Czerwonej przez króla Kazimierza Wielkiego, rozwija się tu osadnictwo polskiego rycerstwa, osadnictwo wojskowe, dla zabezpieczenia południowej i wschodniej granicy państwa polskiego. Z tych to osadników powstaje dzisiejsza szlachta zagrodowa, tak licznie na Podkarpaciu i we wschodniej Małopolsce osiadła.

Chcąc bowiem oprzeć swe rządy raz na zawsze na elemencie pewnym, sobie oddanym i wiernym, - król Kazimierz Wielki, jak i następni rządzący Rusią z ramienia króla polskiego i węgierskiego Ludwika, - Władysław książę Opolski, oraz król Władysław Jagiełło, przeprowadzili masową kolonizację, która miała charakter najoczywistszego osadnictwa wojskowego.
Któż bardziej zasługiwał na to zaufanie królewskie, któż miał tu być filarem państwowości polskiej i obrońcą tej ziemi jeśli nie ci, którzy dali już dowody waleczności i męstwa w usługach Państwu Polskiemu, przy różnych okazjach, w ciągłych walkach prowadzonych z rożnymi nieprzyjaciółmi kraju.Więc rycerstwu polskiemu zasłużonemu w bojach, powierzyli królowie polscy straż na ziemiach wschodnich. Bo ci jedynie dawali gwarancję zabezpieczenia granic murem zbrojnej siły.

Przyznam, że też czytałem o tej historii, ale nigdy nie wspominano o tym, że Kazimierz zgwałcił Klarę. Może polscy historycy nie bardzo byli skorzy do przyjmowania tej wersji. Nobliwy król Kazimierz i gwałt - to nie wyglądało dobrze.

Jasienica użył określenia "uwiódł". Ale gdyby to było faktycznie "zwykłe" uwiedzenie, to Klara raczej nie chwaliłaby się ojcu... Przynajmniej na zdrowy chłopski rozum. Do tego Jasienica dalej napisał: o "zszarganej opinii" (w stos. do Kazimierza). Można domniemywać, że nasz król zachował się jak zbój...
Przyznam, że też czytałem o tej historii, ale nigdy nie wspominano o tym, że Kazimierz zgwałcił Klarę. Może polscy historycy nie bardzo byli skorzy do przyjmowania tej wersji. Nobliwy król Kazimierz i gwałt - to nie wyglądało dobrze.

Poza wspomnianymi kochankami była jeszcze Krystyna Rokiczana - mieszczka z Pragi, poddana cesarza Karola Luksemburskiego. Ale najciekawsza jest legenda o tym, jak król Kazimierz zagubił się pewnego dnia na polowaniu. Schronienia udzielili mu potem chłopi. Możny pan nie przedstawił się im oczywiście jako król, oni zaś nie wypytywali go kto zacz. Następnego dnia miał odjechać, ale że rodzina miała nowo narodzone dziecię, które zamierzała ochrzcić, zaprosili swojego gościa, żeby został jego ojcem chrzestnym. Zgodził się. Dalej legenda mówi, że za jakiś czas przybył, wraz z orszakiem i wtedy biedni gospodarze, usłyszawszy jak dworzanie zwracają się do ich niegdysiejszego gościa "Wasza Wysokość", zdali sobie sprawę kogo gościli. To jeden ze składników legendy dobrego króla Kazimierza, "króla chłopków" jak go później określała szlachta. Kto wie, może to dziecko z tej legendy było jego, a pewne fakty przez lata uległy przemieszaniu i zatarciu . Znając temperament Kazimierza do kobiet i jego liczne miłostki, wydaje mi się to prawdopodobne.

PS. Czy Cudka i Estera to ta sama osoba?
Nie. Cudka była żoną jednego z dworzan króla- Niemierzy z Gołczy, a Estera(niekoniecznie postać historyczna) była żydowską dziewczyną
Jak zawsze nieoceniony Strategos dopełnił kwestię

Swoją drogą nie dość, że akurat tą biografię uważałem za jedną z najlepiej napisanych książek Krawczuka, to jeszcze sam Herod stał mi się jakiś taki... bliski
Zwłaszcza jak sobie poczytałem o Ludwiku XI "królu-pająku" Kendalla - odniosłem wrażenie, że gdyby tych dwóch spotkało się kiedyś w jednym miejscu i czasie, to bez trudu znaleźliby wspólny język, bo obaj doskonale rozumieli, o co chodzi w owej grze zwanej "walką o władzę". No i nie mam wątpliwości, że do tego duetu pasowałby także nasz król Kazimierz, który potrafił wyprowadzic Polskę z opałów w sumie podobnych do tych, w jakich znalazła się Palestyna za czasów Heroda. Może tylko nasz Kazio mniej tępił własną rodzinę, ale ogólne metody miał równie skuteczne (i brutalne w razie potrzeby) co Herod i Ludwik.
Mam przyjemność przyjemność poinformować,że pierwszy tematyczny 'rozdział' moich zasad WAB dotyczących XVII wieku - 'Od Pskowa do Parkan', wciąż pod bardzo pretensjonalnym tytułem "Matka wszystkich wojen' (wersja 1.01 - maj 2008), jest dostępny do wysyłki dla zainteresowanych. Na rozdział składa się:
- krótkie wprowadzenie historyczne do Wojny Trzydziestoletniej
- nader ogólna mapa konfliktu
- krótkie kalendarium najważniejszych bitew i starć
- 14 armii z okresu:
Lista armii i ich kody:
Szwecja 1630-1635 – SZ30-35
Szwecja 1636-1648 – SZ35-48
Cesarstwo austriackie – C
Hiszpania – H
Liga Katolicka/Bawaria – LK/B
Protestanci 1618-1622 – P18-22
Protestanci 1622-24 – P22-24
Protestanci 1631-1648 – P31-48
Dania 1625-1629 – D25-29
Dania 1643-45 –D43-45
Mansfeld - M
Saksonia –S
Francja – F
Weimarczycy – W
Siedmiogród (Transylwania) – T(S)
- większość ze sporą listą armii historycznych, część także z bohaterami historycznymi. Wszystkie listy armijne są (mam nadzieję) uaktualnione.
Rozdział wymaga jeszcze sporo pracy (np. reszta bohaterów historycznych), niemniej jednak jeżeli ktoś z Czytelników chciałby się z nim zapoznać proszę o kontakt - post w tym temacie/priv/ lub bezpośrednio na mój email, żebym wiedział gdzie wysyłać - grimme@tlen.pl
Będę niezwykle wdzięczny za wszystkie uwagi, wszelaka krytyka (nie)mile widziana (oczywiście żartuję, można a wręcz należy krytykować!), chętnie odpowiem na wszelkie pytania.

Dostępna jest także aktualna wersja przepisów głównych 'Od Pskowa do Parkan' (wersja 1.07 - maj 2008), która jednak w ciągu najbliższego miesiąc powinna ulec zmianie i rozszerzeniu.

Chwilowo odpoczywam od W30L (poza pracami nad wersją anglojęzyczną rozdziału znaczy się...), na desce kreślarskiej znajdują się konflikty z Kozakami 1648-1653, a w nim między innymi:
1) armie RON z bitew:
- Korsuń 1648
- Żółte Wody 1648
- dywizja 'Jaremy' Wiśniowieckiego latem 1648
- Piławce 1648
- armia z 'rozbitków' piławieckich (obóz pod Zamościem - jesień 1648)
- Zbaraż 1649
- Zborów 1649
- armia litewska 1649/1650
- dywizja Kalinowskiego w rajdzie na Ukrainę - luty-maj 1651
- Beresteczko 1651
- Biała Cerkiew 1651
- Batoh 1652
- Suczawa 1653
- obóz w Żórawnie 1653

Wszystkie używają oddziałów z głównej listy armijnej, niemniej jednak poszczególne listy historyczne mają specjalne zasady, nieraz róźny koszt punktowy oddziałów, etc
Z bohaterów historycznych 'wystąpią':
- król Jan Kazimierz
- hetman wielki koronny Mikołaj Potocki
- hetman polny koronny Marcin Kalinowski
- hetman polny litewski Janusz Radziwiłł
- ks. Jeremi Wiśniowiecki


Pozdrawiam

Kadrinazi
Sorry edytowałem wcześniej wyżej.

Niezdolny do ekspansji brzmi dla mnie zbyt deterministycznie .

Gdyby Dynastia Piastowska trwała dłużej a Kazimierz Wielki wychował potomka mógłby on z powodzeniem kontynuować aktywność ojca na wschodzie( Przyłączenie Rusi Czerwonej w rywalizacji z Litwą obyło się agresywnie acz mało spektakularnie ) co oznaczałoby zerwanie więzi z Węgrami albo ...współpracę z nimi.

Kazimierzowska tradycja łamania oporu szlachty w ramach państwa stanowego wydaje się całkiiem możliwa.
Facet trochę się orientował jak z tym na Zachodzie bywało.


Edit :Nie ma nigdy łatwo w monarchii stanowej . To zawsze walka z interesami możych.
Normalnie król w tych walkach opierał się na miastach.
Tyle ,że w warunkach polskich miasta były zamieszkane w dużej mierze przez niezbyt lojalnych Niemców ( fatum konfliktu z Zakonem)a w każdym razie przez nich rządzone.To wymagało rozwagi i zręczości . Jakis czas musiał upłynąc po stłumionym przez Łokietka buncie wójta Alberta aby rany się zabiźniły.Elementem tej nowej polityki mogły być przyjazne relacje Kazimierza z Zakonem .Oni na Litwę my na Ukrainę .

Zniszczenie Zakonu rozwiązałoby ten problem ale litewscy władcy z czasów Unii z Polską tego wyrażnie nie chcieli.( długo nie było to w ich litewskim interesie)


Jaki władca zaczał demoralizować szlachtę nadmiernymi przywilejami ?

Bo taki Kazimierz Wielki Piast jest znany raczej ze statutów nakładających szereg obowiązków i egzekwowania prawa( choćby sprawa pewnego wszechwładnego starosty z Wielkopolski ) . Poza tym podobno król chłopów no nie ?

Czy uważasz ,że takie hojne, osłabiające wladze królewską przywileje szlacheckie były czymś wyjątkowym w Europie ?

Pierwszy z brzegu przykład z Europy :

"Dzieje Anglii"

Z. Kedzierskiego Ossolineum 1966 tom I s 308

o Magna Carta Libertatum na którą zgodzil się w 1212 roku Jan Bez Ziemi
" Rewolucyjność powyższego artykułu polega również na tym ,że od czasów zdobycia Anglii przez Normanów( zwracam uwagę na te geneze państwa -uwaga moja S. ) jedynie monarcha był żródłem prawa i jedynym strażnikiem . Jak widać artykuł 63 przyznawał wszystkim poddanym ( z wyjatkiem ludzi niewolnych ) prawo do rebelii."

Fajne anarchizujące prawo uchwalili .
Regres.
Gdyby patrzeć na to statycznie i nie znać historii tego kraju "umarł w butach".
Upadek władzy królewskiej przesądzony .
Tyle ,że monarchia stanowa była polem dynamicznej gry różnych sił i wynik takich zmagań nie był z góry zdeterminowany.


U nas w wyniku upadku Dynastii Piastów otwierającej droge do Unii jeden z graczy- kapitan ( król ) zbyt często nie grał w pełni w naszej drużynie .
O idotyżmie Wolnej Elekcji (alternatywy prostej i sprawdzonej konstrukcji monarchii dziedzicznej) , która w pewnym sensie genezę miała chyba w targowaniu się przez Unijnych Jagiellonów o koronę Polski dla ich potomków lepiej nie wspominać.

Temat do przeniesienia .
Oczywiście korona szwedzka i moskiewska to nie wszystko. Przez całe panowanie Wazowie poszukiwali i innych możliwości zdobycia korony innego państwa, czy nawet niewielkiego państewka, które zapewniłoby dynastii trwały byt i zapewne wzmocniło szanse w Polsce, przybliżając do absolutum dominium.

Pierwszą z możliwości było uzyskanie od Szwecji w latach 20-tych i 30-tych XVII wieku podlegającego jej Pomorza Zachodniego, w zamian za zrzeczenie się praw do korony szwedzkiej. Zygmunt co najmniej dwukrotnie składał w tym okresie Szwedom taką propozycję.

Drugą i najpoważniejszą możliwością był cesarski Śląsk. Historycy podnoszą, że Zygmunt udzielając na początku wojny trzydziestoletniej pomocy będącemu w poważnych tarapatach cesarzowi (wysłanie lisowczyków do Siedmiogrodu) mógł mocniej naciskając na cesarza, uzyskać od niego Śląsk i tym samym odzyskać go dla Polski. Jeszcze większą szansę po temu miał później Władysław IV, który nawet w 1642 r. uzyskał na Śląsku księstwo opolsko-raciborskie jako zastaw hipoteczny na 50 lat za niewypłacone przez Habsburgów posagi, między innymi dla żony Władysława i niespłacone Wazom pożyczki. Władysław liczył zapewne, że z czasem zastaw przekształci się drogą faktycznego sprawowania przezeń władzy na Śląsku w jego pełne władztwo nad tą krainą. Nie zadbał w związku z tym o formę prawną umowy. Tymczasem jednak później kolejny król, Jan Kazimierz, wiążący się okresowo z orientacją francuską, popełnił błąd czasowo przekazując księstwo księciu francuskiemu z rodu Burbonów. Podziałało to na Habsburgów jak płachta na byka, do tego stopnia, że zdecydowali się wykupić zastaw przez czasem, w 1666 r.

Trzecią możliwością na tym polu polskich Wazów, którą podjęli za ich poprzednikami i którą później kontynuowali następcy, było poszukiwanie dla siebie dziedzicznego księstewka nad Dunajem. Nie dało to również efektów, a dodatkowo zniechęcało do monarchii szlachtę, które dopatrywała się we wszelkich przedsięwzięciach króla podejmowanych w tym kierunku zapędów absolutystycznych. Również samo objęcie kontroli nas księstwem opolsko-raciborskim, było bardzo źle postrzegane.
No tak, trudno nie przyznać Ci racji. Że też sie akurat taki król Jan Kazimierz wtedy przytrafił - za dużo na jego głowę...
Co do Jana Kazimierza - polecam przeczytać jego biografię (wyd. Ossolineum). Facet miał bardzo ciężkie życie (np. w młodości kilka lat spędził we francuskiej niewoli). Rządził w czasch tak ciężkich, że mało kto by sobie lepiej poradził. Był sfrustrowany niemożnością zrefomowania kraju i ja to rozumiem. Na pewno nie brakowało mu patriotyzmu, ale był to patriotyzm innego formatu niż sarmackiej szlachty. Nieprawda, że nie znał polskiego - nie wiem gdzie to przeczytałeś, ale to bzdura. Na pewno miał sporo wad - np. zniechęcał ludzi swoją nieprzystępnością, potrafił być cyniczny i małostkowy, krytykował polski ustrój i to czasmi nie przebierając w słowach. Ale miał rację! Jest takie słynne i znamienne przemówienie króla z sejmu z 1661r. gdzie Jan Kazimierz przewiduje rozbiory! Niestety, nikt tego sobie nie wziął do serca...
Nieszczęśliwy król, niezrozumiany przez współczesnych.

Piastowie. Jagiellonowie to postacie przeważnie dosyć mierne. A ilu wśród Piastów mamy niewątpliwie wybitnych władców?
Też niewielu, a wielu Piastów przecież panowało w zestawieniu z kilkoma Jagiellonami.
Myślę, że dwaj pierwsi Mieszko i Bolesław, a potem...Kazimierz Wielki.
Na mojej prywatnej liście byliby jeszcze wybitni "pozytywiści" swoich czasów Kazimierz Odnowiciel i Henryk Brodaty.
Pozostali mają zawsze coś dyskwalifikującego w papierach.
A pamiętajmy, że bardzo zmieniły się wyzwania, jakim poddany był polski król w epoce Jagiellonów.
Panie Janie!
Nie wiem dlaczego uważasz, że podlegam, czy ulegam jakiemuś szantażowi lub też innym schorzeniom. Poza, stosownym do wieku uwiądem starczym, nic specjalnego mi nie dolega ani nie uciska. Może to on tak Ci się nie podoba, no ale cóż ja na to mogę? Zajrzyj jednak na www.ospn.opole.pl do Wyszperanych. Tam wyłuszczam jaka jest idea tego subiektywnego przeglądu internetu. Nie przedstawiam tam oficjalnego stanowiska Zarządu, ani nawet swoich własnych poglądów [chociaż zapewne z tego co tam jest, coś się o mnie dowiedzieć można], a tylko informacje czy poglądy, które moim zdaniem w "miłościwie nam panujących" mediach przebić się szansy nie mają, a są uzupełnieniem tego co one nam dostarczają, takim, że łącząc to wszystko razem możemy uzyskać względnie [bo tylko moim zdaniem] zrównoważony obraz. Taki, który może być już podstawą do samodzielnego wnioskowania. Tylko tyle. Bo więcej po prostu nie potrafię. Jeśli ktoś się ze mną zgadza co do idei [konieczność posiadania wiedzy pełniejszej niż to co daje gw,TVN, onet i podobne], ale nie zgadza co do metody [zawartości tego co dostarczam] to zapraszam do współpracy, do uzupełniania mnie. [Od czasu do czasu dostaję różne rzeczy od ludzi i wtedy jest "wyszperane i otrzymane"].
Przechodząc do konkretu. W sprawie Intronizacji istotne są dla mnie dwa aspekty:
1. Przedstawienie samej idei. Gdybyś uważnie, bez emocji, przeczytał to zrozumiałbyś, że nie chodzi, ani o to aby Polska stała się drugim Watykanem, ani o to by tylko się modlić od rana do wieczora zamiast pracować. A o co? No tam jest napisane. Więc cóż ja? 2. Ciekawostka, że pomysł ten jest zwalczany przez hierarchów.
Dlaczego pomysł ten uważam za wart przedstawienia? Jak trwoga to do Boga. Uważam, że sytuacja Polski jest tak trudna jak w czasach szwedzkiego potopu, lub może jeszcze gorsza, tym razem jednak z powodu wrogów, którzy wsiąkli jak woda w gąbkę w nasze społeczeństwo, we władze, w media. Takie wnioski potwierdziły i wypowiedzi wielu dyskutantów w Głuchołazach. W czasie potopu król Kazimierz nie tylko gromadził siły, organizował walki podjazdowe, ale i dokonał zawierzenia kraju Matce Boskiej. Jedni powiedzą, że to Ona przegnała Szwedów, inni, że ludzie, którzy uwierzyli, że z jej pomocą musi im się udać. Twoją prywatną sprawą jest to, do których się zaliczasz. Ale zgodzić się musisz, że w sytuacji trudnej, bardzo trudnej, trzeba będzie tego spróbować. Oczywiście powiesz, że sytuacja trudna nie jest, a nawet jest dobrze rokująca. No, są tacy, co mówią, że jednak jest źle, a wkrótce będzie gorzej. Zanim się wszyscy przekonamy, że jest fatalnie, pozwolę sobie przytoczyć zasadę z zupełnie innej działki. Czasem pływam po różnych mniejszych i większych wodach. Tam się pilnuje, aby koła ratunkowe, pasy i tratwy były w widocznych, łatwo dostępnych miejscach, a próbny alarm Człowiek za burtą przepisy nakazują przeprowadzić w ciągu pierwszych 24 godzin rejsu i powtarzać co tydzień. I na tej zasadzie ideę Intronizacji przedstawiam.
"W owym czasie Żydzi mocno połączyli działalność kupiecką z organizacją kredytów.

Najwięksi ówcześni żydowscy bankierzy pochodzili z Krakowa.
Byli to: Lewko syn Jordana, wdowa po nim Swenka, ich synowie: Abraham, Kanaan i Izrael, a ponadto Josman i Smerlin.
Pożyczali u nich polscy królowie
Kazimierz Wielki (panował 1333-1370),
Ludwik Węgierski (panował 1370-1382),
Jadwiga (panowała 1384-1399),
Władysław Jagiełło (panował 1386-1434).

Pożyczali u nich także:
książę mazowiecki Ziemowit,
kanclerz królestwa Zaklika,
wojewodowie (krakowski, kaliski, poznański i łęczycki),
kasztelanie (biecki, sądecki i nakielski)
oraz liczni pomniejsi urzędnicy.

Szczególnie mocno zadłużone było krakowskie mieszczaństwo,
w tym rada miasta, a nawet szlachta.

Poza wspomnianymi już najbogatszymi bankierami, w Krakowie działali także liczni drobni żydowscy lichwiarze, u których zadłużeni byli polscy rzemieślnicy i kupcy.

Był to dla Żydów sposób bardzo szybkiego zarobku.
Oczywiście poza Małopolską żydowskie bankierstwo rozwijało się również i w innych dzielnicach.
W Wielkopolsce wielcy żydowscy bankierze działali w Poznaniu i Kaliszu, a na Mazowszu i Rusi Czerwonej istniały mniejsze grupy lichwiarzy.

Uzyskany kapitał najczęściej był lokowany
w kosztownościach
i nieruchomościach w miastach,
lecz także w dzierżawę żup solnych,
młynów,
browarów,
słodowni,
majątków prywatnych
i podatków państwowych.."

A dziś?
Gdzie uzyskany kapitał najczęściej był lokowany?


"Wykorzystując najniższe społeczne emocje, w 1453 roku biskup Kapistran podburzył mieszczan Wrocławia do nienawiści do Żydów.

Uwięziono wówczas wszystkich Żydów wrocławskich
i skonfiskowano wierzycielom rewersy na wartość 25.000 złotych guldenów węgierskich.

Podczas tortur kilku Żydów przyznało się do znieważenia hostii, w wyniku czego na Rynku Solnym spalono 40 Żydów.

Wszystkich pozostałych Żydów wypędzono z Wrocławia, odebrawszy im wcześniej dzieci do 7 roku życia, które następnie przymusowo ochrzczono i oddano na wychowanie do klasztorów.

Wszystkie żydowskie majątki we Wrocławiu skonfiskowano. Podobne prześladowania objęły miasta całego Śląska.

W 1454 roku król Kazimierz Jagiellończyk w wydanych statutach nieszawskich, ograniczających uprawnienia mieszczaństwa, cofnął niektóre przywileje Żydów."

AQ tu widzimy dwie rzeczy.

Jak powstaje antysemityzm i jak powstają rzymscy katolicy żydowskiego pochodzenia nie mający o tym pojęcia.

Jan Kazimierz (1609 - 1672)

Urodził się 22 III 1609 r., zmarł 16 XII 1672 r. Przyszły król miał bardzo barwną przeszłość. Jan Kazimierz brał udział w wojnie trzydziestoletniej jako pułkownik wojsk cesarskich. Oskarżony przez Francuzów o szpiegostwo, dwa lata spędził w więzieniu (lata 1638-1640). W 1643 r. trafił do zakonu jezuitów w Rzymie. Po trzech latach (1646 r.) z rąk papieża otrzymał godność kardynała. Gdy się okazało, że za tytułem nie idą żadne apanaże, szybko zrzekł się tytułu i powrócił do Polski. Tron polski objął w bardzo trudnej dla kraju chwili - cała Ukraina objęta była już powstaniem Chmielnickiego. Po elekcji (20 XI 1648 r.) i koronacji (17 I 1649 r.) nowy król stanął przed problem rozwiązania kwestii kozackiej. Jeszcze nie zakończono jednej wojny gdy, Rzeczpospolitą zaatakowała Moskwa (w 1654 r.), a następnie rozpoczął się potop szwedzki (1655 r.). Jan Kazimierz został zmuszony opuścić na kilka miesięcy granice Rzeczypospolitej. Odsunięcie realnej groźby rozbioru państwa przez sąsiadów przyszło drogo opłacić. Traktatami wielawsko-bydgoskimi (19 IX 1657 r.) Polska zrezygnowała z lenna pruskiego, a elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm I uzyskał suwerenność Prus Książęcych w zamian za odstąpienie od Szwedów. W 1658 r. z Rzeczpospolitej wyrzucono arian, oskarżanych o sprzyjanie Szwedom. Za panowania Jana Kazimierza pojawiły się pierwsze symptomy rozpadu ustroju Rzeczypospolitej. W 1652 r. sejm został zerwany przez liberum veto. Próby reform, szczególnie pomysł wyboru króla za życia poprzednika (vivente rege), spotkały się ze zdecydowanym sprzeciwem szlachty. Rokoszanie pod wodzą Jerzego Lubomirskiego, hetmana polnego i marszałka wielkiego koronnego (stąd rokosz Lubomirskiego) w bitwach pod Częstochową (1665 r.) i Mątwami (1666 r.) pobiły armię królewską. Król nie widząc możliwości porozumienia się ze swymi poddanymi, abdykował 16 IX 1668 r. Jan Kazimierz przeniósł się do Francji, gdzie zmarł. W 1675 r. ciało króla przewieziono do Polski i złożono na Wawelu.


Kawal bydlaka z niego byl. Pamietajcie, kraj w ktorym jezuita ma cos do powiedzenia, to kraj bez perspektyw. Dla Polski jest juz za pozno, ten nowotwor opanowal nasz organizm do szpiku kosci
A kiedy Polską rządził król Jan Kazimierz - jezuita i kardynał, na Polskę spadły największe klęski.

Klątwy ciążące nad narodami poświęconymi demonicznym zwierzchnościom

Miasta i narody, które poświęcają się czy poddają innym istotom niż Pan Jezus, pogrążają się w duchowej ciemności, ponieważ cześć oddawana każdej innej istocie poza Bogiem jest pokłonem wobec Szatana. Rezultatem jest ruina, często nie tylko duchowa, ale i ekonomiczna. Polska wydaje się niefortunną ofiarą tej strategii. W XVI pod względem militarnym, ekonomicznym i kulturowym nasz kraj należał do największych potęg Europy. Polska słynęła z tolerancji. Ludzie prześladowani w innych częściach Europy w naszym kraju mogli żyć i czcić Boga zgodnie z własnym sumieniem. W zamian wnosili swe talenty i etos pracy.

Trzecia część sejmu była wówczas w Polsce protestancka, nie dlatego, żeby procent protestantów był aż tak wysoki, ale dlatego, że katolicka większość nie kierowała się w wyborach bigoterią, lecz kompetencjami kandydatów. W efekcie, XVI stulecie przeszło do historii jako okres największej świetności Polski. Do dziś nazywamy je "złotym wiekiem" polskiej kultury. Poważny wkład mieli w tym protestanci, jak na przykład Mikołaj Rej czy Andrzej Frycz Modrzewski.

Sytuacja zmieniła się w XVII wieku. Za sprawą prowadzonej przez jezuitów Kontrreformacji zaczęto z Polski wypędzać innowierców. Tradycja zajęła miejsce Pisma Świętego; kult Królowej Niebios pozycję Zbawiciela; prześladowania zastąpiły tolerancję. Palono polskie Biblie, chrześcijańską literaturę, protestanckie kościoły. Wpływ Słowa Bożego malał, a naród pogrążał się w pijaństwie, korupcji i bigoterii. Kres wolności słowa, myśli i wyznania zaowocował w kolejnym wieku rozbiorami Polski.

Jedną z przyczyn upadku polskiej tolerancji było sprowadzenie do naszego kraju jezuitów w 1564 roku. Zakon ten, powołany do zwalczania Reformacji, kierował się maksymą: "Cel uświęca środki". Zakonnicy przebrani w góralskie guńki podjudzali prosty lud w Krakowie, aby znieważać i burzyć niekatolickie kościoły chrześcijańskie i palić Biblie. Wysyłali swe "bojówki" do innych polskich miast, aby tam dokonywać podobnego rozboju.

Jezuici rozwinęli w Polsce swoje szkolnictwo. Początkowo stało ono na niezwykle wysokim poziomie. Z czasem jednak, gdy zabrakło konkurencji ze strony szkół protestanckich, ich szkoły stały się ostoją zacofania. W dużej mierze z nich pochodziła zaściankowa szlachta, która swoim liberum veto blokowała niemal każdą korzystną dla naszej ojczyzny reformę.

Wychowanek jezuitów, kontrreformacyjnie nastawiony król Zygmunt III Waza , przeniósł w 1596 roku stolicę, a w 1611 dwór z "zarażonej" protestantyzmem Małopolski do Warszawy. Zanikowi tolerancji religijnej towarzyszył stopniowy upadek gospodarczo-militarny kraju. W 1612 roku skapitulowała polska załoga na Kremlu, w 1618 straciliśmy Smoleńsk, w 1621 Rygę i Inflanty, w 1648 Zaporoże, w 1667 lewobrzeżną Ukrainę, a w 1657 roku zwierzchność nad Prusami Książęcymi.

Zastanawia fakt, że największa dekadencja przypada na czas, gdy król polski Jan II Kazimierz ( 1648-68 ) ogłosił Królową Niebios "Królową Polski". Historyk katolicki Malachi Martin napisał, że zawarty z nią pakt "nigdy nie został odwołany, ani odrzucony przez naród polski, rząd polski, katolicki czy komunistyczny, od 1655 roku." Odtąd, na Polskę spadły trzy rozbiory, przetoczyły się przez nią dwie światowe wojny, dotknęły ją nazistowskie zbrodnie, stalinowskie czystki i inne plagi.

Czy chcę powiedzieć, że kult Królowej Niebios narzucony polskiemu społeczeństwu jest jedyną przyczyną nieszczęść, jakie spadły na nasz kraj? Bynajmniej. Zastanawia jednak, że kraje, które mu hołdują (Polska, Hiszpania, Portugalia, Ameryka Łacińska) przez wiele wieków klepały biedę, która ominęła kraje, które odrzuciły kult Królowej Niebios (np. Wielka Brytania, Niemcy, Skandynawia, Szwajcaria, USA).

Prorok Jeremiasz powiedział ludziom, którzy czcili Królową Niebios, utrzymując przy tym, że nie przeszkadza im to wciąż wierzyć w prawdziwego Boga:

"Pan nie mógł już znieść niegodziwości waszych postępków ani ohydnych czynów, jakie popełniliście. Dlatego kraj wasz został obrócony w pustkowie, stał się przedmiotem klątwy." (Jer. 44:22-23).

Przestępowanie przykazań, w tym II przykazania biblijnego Dekalogu, które zakazuje oddawania czci stworzeniu (Wj. 20:4-5) otwiera przed królestwem ciemności dodatkowe możliwości ściągania nieszczęść i zaślepiania ludzi na Ewangelię.

Odżegnajmy się od kultu istoty, która nie ma nic wspólnego z błogosławioną matką naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Oddawanie czci Królowej Niebios jest kultem stworzenia a nie Stwórcy. Zdaje nas i nasz kraj na łaskę istot, które nie są przyjazne nam, ani Bogu, choć deklarują wiarę w Niego.

Alfred Palla

Weekend mamy (jeszcze), a więc coś na lżejszą nutę.
Mrożąca krew w żyłach historia z lat międzywojennych. Prawdziwie antyczna tragedia magistracka w 3 aktach p.t. "Watowa kołdra".
Miejsce akcji: zacne i wiekowe miasto Przedbórz.
Dramatis personae:
1. Król (Józef zresztą) - obywatel uczciwy i bogobojny.
2. Burmistrz miasta Przedborza.
3. Chór urzędników.

Akt I. Prośba.
Przedbórz - koniec lata 1925 roku - upalny 5 września. Obywatel Józef Król - osoba niezwykle rzetelna, gryziona bezlitosnymi wyrzutami sumienia, pragnie uregulować swoje zobowiązania wobec przedborskiego magistratu. Pokornie wnosi podanie z prośbą o wyszacowanie wartości przedmiotów, które onegdaj mu wielkodusznie użyczono, a których on - o ułomności ludzkiej natury- nie zwrócił. (Tu następuję pełen potępienia i zgrozy jęk Chóru urzędników). Król pisze, iż pełniąc Roku Pańskiego 1922 obowiązki kasjera Kasy Magistratu, dostał do użytku przedmioty stanowiące własność miasta, a mianowicie kołdrę watową i prześcieradło białe. Przedmioty te, będąc tyleż często, co zgodnie z przeznaczeniem używane, z czasem jednak uległy zniszczeniu, w związku z czym on, nie mogąc ich zwrócić, prosi o określenie sumy, jaką musi wpłacić do kasy w formie ekwiwalentu. Obywatel J.K. nadmienia, że tak kołdra (watowa), jak i prześcieradło (białe) były gatunku lichego i używane jeszcze przed przekazaniem ich jego osobie.

Akt. II. Decyzja.
7 września 1925 roku - data pamiętna w dziejach przedborskiego ratusza. Do kancelarii wpływa prośba Króla. Powszechne przerażenie, konsternacja, niedowierzanie. (Chór urzędników w tym miejscu donośnie szlocha i jęczy). Najtęższe magistrackie umysły w liczbie 4 (słownie: cztery) przez dni czterdzieści trzy pracują nad wypracowaniem wspólnego stanowiska. Przekopują tony papierów, nie śpią, nie dojadają, mdleją ze zmęczenia i zgryzoty, tracą wreszcie na wadze! Nareszcie przełom - 20 października burmistrz starego, dobrego Przedborza dostaje na swe biurko (solidny , czasy carskie pamiętający mebel) efekt pracy tytanicznej przedborskiego kwiatu administracji. Efekt tygodni pełnych stresu, łez i myśli samobójczych. W sześciu prostych, ale jakże przepełnionych mądrością i doświadczeniem życiowym, linijkach tekstu, urzędnicy sugerują uniżenie swemu szefowi, że choć co prawda kołdra stara i używana, a prześcieradło nie dość, że zużyte to jeszcze sortu lichego i zniszczone, ale Król zabulić musi - złotych polskich dziesięć i basta ! Co innego gdyby to był król Kazimierz Wielki, ale Król Józef...? Nie można wszak demoralizować maluczkich, bo coby to było, gdyby tak każdy pożyczał od magistratu, a potem nie oddawał...?
Burmistrz nad plonem urzędniczej krwawicy dwie noce nieprzespane spędził. Myślał tak i siak. Nie mógł wszak dopuścić do nadwyrężenia majątku miasta. Spiwszy cały zapas waleriany z miejscowych aptek, szarpiąc resztki zarostu na swej umęczonej wysiłkiem okrutnym głowinie, wydaje wreszcie wyrok salomonowy - Król zapłaci złotych dziesięć i niech Bogu dziękuje, że go władza odsetkami nie skarci. Po tym heroicznym czynie udaje się na zasłużony urlop.

Akt. III. Finale.
Już 23 października, lotem błyskawicy wybiega z magistratu pismo burmistrza, własnoręcznym jego podpisem opatrzone, a do rąk własnych obywatela Króla Józefa adresowane. Poczta w onych czasach działa jednak najwyraźniej jako i poczta dzisiejsza, bo na pokonanie kilometrów czterdziestu ( z hakiem) do pobliskiego miasta Końskimi zwanego, urzędowa przecież korespondencja potrzebowała niemal trzech niedziel (!). Wypełniło się jednak wreszcie to, co się wypełnić musiało. 17 listopada A.D. 1925 pokwitowano odbiór pisma. Nie uczynił tego, co prawda, sam adresat, skutek wszelako brzemienny był w skutki. Kwota 10 złotych polskich, z kiesy królewskiej rychło trafiła do kasy, niechybnie ratując budżet miejski przed bankructwem. Miasto ocalało. ( W tym miejscu Chór urzędników wydaje, po trzykroć powtórzone, westchnienie ulgi).

Na dowód tego, że historia niniejsza na faktach autentycznych jest oparta autor załącza kilka dokumentów sędziwych z roku 1925. Ku pamięci potomnym i dla nauki.
Bardzo interesujące materiały dotyczące genezy nazwy naszej miejscowości ukazały się z okazji jej urodzin w Gazecie Radomszczańskiej. W tym samym temacie bardzo ciekawie wypowiadał się Pan pułkownik Wojciech Zawadzki w trakcie uroczystości w dniu 27 września br.
Pragnąłbym i ja dorzucić słów kilka na temat tego zacnego imienia oraz osób je noszących.
Przedbor, Przedwor – to imię złożone z dwóch członów: Przed (co w średniowieczu znaczyło m.in. „naj”) i bor („walczyć”) oznaczało kogoś najznamienitszego w boju, stawiającego wyżej walkę, wojownika nad wojownikami. Imię to po raz pierwszy pojawiło się w pisanych źródłach średniowiecznych w roku 1228. Nosiło je wielu przedstawicieli najznamienitszych polskich rodów. Nosili też ludzie pośledniejszego stanu. Jest ono związane z wieloma znanymi z kart historii miejscowościami. A oto kilka przykładów.
Strzegom – na początku XIV wieku rozpoczęto tu budowę ogromnego kościoła parafialnego p.w. św. Piotra i Pawła. Fundatorem pierwszego dzwonu dla świątyni był w roku 1318 joannita Przedbor z Widawy. Dzwon noszący imię swego fundatora istnieje i dzwoni do dziś, będąc najstarszym dzwonem w Polsce.
Wodzisław – król Kazimierz Wielki w roku 1370 (data znamienna również dla naszego miasta !) przekazał w swym testamencie miasto w ręce przodków rodu Lanckrońskich – rycerzy Pakosława i Przedbora herbu Zadora. Od tego roku historia miasta związana była nierozłącznie z tym magnackim rodem.
Ród Koniecpolskich – do najwyższych godności doszedł w Sieradzkiem w wieku XIV ród Koniecpolskich. Król Władysław Jagiełło mianował jednego z Koniecpolskich – Jakuba – wojewodą sieradzkim. Jeden z jego synów, noszący imię Przedbor był kasztelanem rozpierskim (1434-1442), sandomierskim (1443-1460). W służbie dyplomatycznej jeździł on jako poseł na Litwę (1438), zaś w roku 1440 w czasie walk prowadzonych na Węgrzech przez Władysława III dowodził jednym z oddziałów. W roku 1443 w Budzie (!) rozpoczęła sie historia miasta Koniecpola. Tutaj to Władysław III, nazwany później Warneńczykiem, wydał akt lokacyjny dla miasta. Okres prosperity przypadł dla Koniecpola w XVI wieku. Wtedy to licznych przywilejów udzielili miastu jego dziedzice- bracia Mikołaj i Stanisław Przedbór Koniecpolscy. Ten ostatni, pełniący funkcję starosty wiekuńskiego i radomskowskiego, a od roku 1576 kasztelana sieradzkiego uzyskał w 1559 roku od króla przywilej poboru mostowego , prawo do czterech jarmarków rocznie i cotygodniowych targów. W tym samym roku w mieście powstały cechy.
W metrykach księstwa mazowieckiego z roku 1424 znajduje się następujący zapis : „Pretborio (Przedbor) de Nepecly – świadek przy testamencie szlachcica Sasinusa- dziedzica Strozewo, Nelaskarius et Dlothowo”.
Wierbka ( wieś nieopodal Pilicy) – w jednym z dokumentów związanych z historią tej miejscowości niejaki Przedbor z Żytna poręczył w dniu 30 maja 1410 roku przed radą miasta Krakowa za Paszka z Kazimierza, sołtysa Wierbki (Wierzbki). Kolejny dokument dotyczył własności samej wsi. W 1433 roku spierali się o nią Jan Strasz z Kościelnik i Przedbor z Siadczy. Uznano prawa tego drugiego.
Ogrodzieniec – murowana warownia została wraz z przyległymi dobrami oferowana przez króla Kazimierza Wielkiego marszałkowi Królestwa Polskiego Przedborowi z Brzezia. Po jego śmierci zamek wrócił na własność państwa.
Bytomscy, to jeden z najstarszych śląskich rodów – szlachta rodu rycerskiego (de Bythow, de Bitkow herbu Lew). W XV wieku jeden z przedstawicieli tego zacnego rodu Przedbór de Bythow piastował urząd starosty toszeckiego.
Kaznów (wieś położona w gminie Ostrów Lubelski) – pierwsze zapiski o tej szlacheckiej osadzie pochodzą z roku 1441, kiedy to jeden z właścicieli sprzedał 1/5 swej części w Kaznowie swym braciom Przedborowi i Wojciechowi za 30 grzywien. Kolejna informacja pochodzi z roku 1442, kiedy to za pozwoleniem biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego erygowano w Ostrowie parafię. Głównymi jej fundatorami byli dziedzice Kaznowa: Jaszczołd, Wielbor i Przedbor (jakież piękne imiona !), którzy przekazali na ten cel dziesiątą część zbiorów zbóż (dziesięcina snopowa) ze swych dóbr.
I jeszcze mój skromny "wkład" do tego tematu. Według posiadanej przeze mnie wiedzy imię PrzedBor oznacza ukrywającego się, uciekającego przed BOR-em (Biurem Ochrony Rządu).


Dla wszystkich Tych, którzy z różnych względów (np. miejsce zamieszkania) nie byli w stanie przeczytać Gazety Radomszczańskiej z 25 września br. zamieszczam skany specjalnej "urodzinowej" strony.
Ruiny zamku Esterki – znajdują się na jednym ze wzgórz bochotnickich, ukryte w gęstym lesie. Legenda głosi, że zamek rozkazał wybudować król Kazimierz Wielki dla swojej nałożnicy Esterki, którą odwiedzał z Kazimierza podziemnymi lochami. Warownia rzeczywiście pochodzi z XIV w., ale była zamkiem prywatnym Firlejów.


















Poniatowski zdecydowanie nie. Nierób, który guzik robił licząc naiwnie na lepsze czasy i ochłapy z carskiego stołu Katarzyny II. Z edukacją i sztuką miał pozytywne związki, ale król z niego był taki, jak z koziej dupy trąba.

Kazimierz Wielki. Już jego przydomek o czymś świadczy, jest bowiem jedynym władcą polskim któremu go nadano. Dostał kraj zrujnowały, z pustym skarbcem, ledwie co sklejony przez Łokietka z licznymi wolnymi dzielnicami jeszcze i wrogami na każdej granicy. Trzykrotnie powiększył stan posiadania, wzmocnił gospodarkę, zreformował administrację, wybudował zamki, dogadał się z Czechami, obłaskawił Litwinów, z Krzyżakami procesy wygrywał, ale na wieczystej jałmużnie musiał poprzestać. Słynne powiedzenie o Polsce drewnianej i murowanej na stałe weszło do mowy potocznej. Wprawdzie nie przedłużył dynastii i miewał kochanice, no i nieraz ciężko mu się żyło z biskupami krakowskimi (jeden go nawet potraktował klątwą, a król go oskarżył wtedy o zdradę stanu). Ma mój głos.

Stefan Batory to zdecydowanie najlepszy król elekcyjny jakiego RON miał. Cóż z tego, że po polsku nie umiał i przed żoną uciekał na sam jej widok? Tolerancja była za Pan brat jak należy, powołano trybunały, piechotę wybraniecką (dzisiaj łatwiej o tym mówić Coop, znając skutki, ale powołując ją, zasada była jak najbardziej słuszna, pobór miał tyczyć co 10 chłopa, a skończyło się na co 10 tylko z królewszczyzn, co zmniejszyło pobór o 90%). Słynny tekst, iż nie jest Panem ludzkich sumień. Nie znając dobrze kraju, musiał polegać na dostojnikach, w tym na Zamoyskim, a on bynajmniej złym administratorem nie był. Wojny moskiewskie to już nie trzeba wspominać, iż solidnie dał Iwanowi Groźnemu w dupę i utrzymał stan posiadania w Inflanciech.

Jan Kazimierz niewątpliwie miał potencjał i talent by być dobrym królem, ale fatalne czasy, w jakich przyszło mu rządzić odcisnęły trwałe piętno na jego panowaniu i pamięci o nim. Wprawdzie lubił cudzoziemczyznę i miał coś z charakteru Zygmunta, ale z całą pewnością sprawdziłby się w spokojniejszych czasach.

Żaden car rosyjski nigdy nie dostanie mojej kreski jako legalny król polski. Wraz z rozbiorami skończyła się I Rzeczpospolita i monarchia, jaką znamy i lubimy. A późniejsze konstytucje? Całkiem legalny Sejm Królestwa zdetronizował Romanowów, a że oni jak to bywało siłą wkroczyli i depcząc jak to mieli w zwyczaju prawa rządy swe na powrót zaprowadzili... prawo silniejszego.
Jan Kazimierz informuje, że na Reichstagu długo nie zabawi, zamiast słuchania nudnych przemówień o Grafstwie Wschodniej Fryzji woli ruszyć w podróż po Europie. Jako, że król funduszy mu poskąpił, Jan Kazimierz zapożyczył się u pewnych instytucji, by było go stać na eskapadę. Nie trzeba dodawać, że stosunki między braćmi znacząco się pogorszyły.

Jan Kazimierz otrzymuje cechy przeciwnik sarmatyzmu, wróg Władysława IV, nielojalny, beztroski.
1632

Heidelberg znowu chce stać się stolica protestantyzmu. Najstarszy syn zmarłego elektora, Karol Ludwik, odziedziczył po swym ojcu kraj dość słabo zarządzany. Przez ostatnie dwa lata swego życia przebywał bowiem na przedłużającym się Reichstagu i nie miał bezpośredniego wglądu w sprawy Palatynatu. Co prawda poczynił pewne kroki dążące do usprawnienia handlu, lecz one nie wystarczą, by Palatynat stał się gospodarczą potęgą. Karol Ludwik uznał za konieczne wymienić obecna walutę na nową, co było możliwe dzięki nawiązaniu kontaktów z Królestwem Czeskim. Chciał także uhonorować trudy swego ojca poprzez wielki pogrzeb. Posłał swych gońców na wszystkie ewangelickie dwory kontynentu, ażeby poprosić władców o odprowadzenie z tego łez padołu Fryderyka V. Prośba nie pozostała bez odzewu, wkrótce liczne orszaki zaczęły zmierzać do stolicy elektoratu. Wśród nich najliczniejsze i najświetniejsze przyprowadzili Wittelsbachowie neuburscy z linii Zweibrücken - Fryderyk Kazimierz i Jan Kazimierz, oraz Hohenzollernowie z Chrystianem von Hohenzollern-Bayreuth i Gabrielem Hohenzollernem na czele. Ta ostatnia delegacja przyprowadziła także małżonkę dla elektora, Luizę Radegundę. Mariaż ten jest ukoronowaniem stosunków między dwoma rodami, które bardzo zbliżyły się do siebie w czasie trwania Reichstagu, czego wynikiem jest układ z Heidelbergu. Nie można także pominąć skoligaconego z elektorem Ottona van Nassau oraz przedstawiciela szwedzkiego, Karola Vasy. Uroczystości pogrzebowe jak i ślub zaplanowane zostały na 15 marca 1632 roku. Przewodniczył im lokalny pastor z Heiliggeistkirche, który wygłosił płomienne kazanie, w którym nawoływał do połączenia sił wszystkich ewangelików oraz by pod przewodnictwem nowego Elektora Palatynatu Reńskiego walczyć z papistami. Opiewał także sławne czyny zmarłego, którego nazywał "Królem Ewangelików". Wywołało to pewne poruszenie wśród delegatów oldenburskich i fryzyjskich, lecz ze względu na charakter obrzędu zachowali oni milczenie. Każdy jednak z obecnych domyślał się, ze tekst kazania napisał nie kto inny, jak tylko Karol Ludwik, mistrz dyplomacji. Po zakończeniu pogrzebu i ślubu, pan młody zaprosił wszystkich obecnych na ucztę stypowo - weselną. Odbyła się ona na zamku w Heidelbergu, gdzie we wszystkich salach stoły uginały się od kunsztownie przyrządzonych potraw.
Jakie znaczenie miały wydarzenia w Heidelbergu? Mocno polityczne kazanie, które wyraźnie uderzało w silna pozycję Oldenburgów w świecie zreformowanym, zasiać może ziarno niezgody wśród członków Unii Ewangelickiej. Nie wiadomo także jak zareaguje król Francji, prowadzący lekko pro-ewangelicką politykę, na wieści o szerzeniu prawd Lutra i innych reformatorów za pomocą ognia i miecza. Jedno jest natomiast pewne - jeżeli Karol Ludwik chciał sporo namieszać, to bez wątpienia mu się to udało.

lZygmunt III Waza, król polski, *1566, †1631
Anna Habsburżanka, *1573, †1598

lWładysław Waza, królewicz polski, *1595
Katarzyna Batory, †1616

lKatarzyna Waza, *1616, †1616

Anna Maria Maurycja Habsburg, *1601

lTeresa Waza, *1618
lKatarzyna Waza, *1619
lStanisław Waza, *1620
lStefan Waza, *1620, †1634
lZygmunt Waza, *1631


Konstancja Habsburg, *1588, †1632

lJan Kazimierz, *1609
Maria Zofia Piastówna, *1601, †1630

lAnna Maria Waza, *1630
lTomasz Waza, *1630

lJan Albert, *1612, †1636
Małgorzata Medycejska, *1612
lAnna Konstancja, *1615
Nikita Iwanowicz Romanow, carewicz rosyjski, *1608
lMaksymilian, *1620